In het Israëlische dorpje Neve Shalom wonen mensen van verschillende groeperingen vreedzaam samen. Twee van hen, een joodse en een moslim, waren onlangs in Nederland. Een column van Jan Peters SJ.

“Papa, ik ga naar Jeruzalem stenen gooien naar de joden.”
“Daarvoor hoef je niet naar Jeruzalem, jongen, raap buiten maar wat stenen op en gooi ze naar de buren.”
“Maar dat zijn goede joden, papa; die hebben geen uniform aan.”
“Dan wacht je maar tot het weekend, dan komt Adi thuis, in haar uniform.”
“Maar Adi is mijn vriendin……”

Dorpje

Twee weken waren ze in ons land: Adi samen met Abdessalem, de vader uit dit verhaal. Voor kleine groepjes tot een bijeenkomst van tweeduizend mensen in Rotterdam hebben ze verteld over hun ervaringen en hun geloof in de toekomst. Zij, een jonge joodse vrouw van 29 jaar, hij een Arabische moslim van vijftig, met de toepasselijke naam Abdessalam, ‘Dienaar van de Vrede’. Beiden wonen in een dorpje tussen Jeruzalem en Tel Aviv. In het Nederlands heet het ‘Oase van Vrede’ – Neve Shalom in het Hebreeuw, Wahat al-Salam in het Arabisch. De droom van een pater Dominicaan, Bruno Hussar, die het veertig jaar geleden stichtte op een onherbergzame heuveltop. Hij geloofde vast, dat joden en Arabieren vreedzaam met elkaar kunnen samenleven en zo de steppe tot bloei brengen.

En ze zullen nooit met stenen naar elkaar gooien.

En ja, Adi en Abdessalam zijn buren, al sinds de geboorte van Adi. Ze wonen er samen met vijftig andere gezinnen, de helft joods, de helft Arabisch, christelijk en islamitisch. De kinderen gaan samen naar school, ze leren Hebreeuws en Arabisch; ze leren elkaars cultuur en geschiedenis begrijpen, een geschiedenis waarin soms de vreugde van de een het verdriet van de ander betekent. Ze vieren de feesten mee van christenen, moslims en joden. En ze zullen nooit met stenen naar elkaar gooien.

Deze vorm van samenleven staat haaks op het beleid van de overheid; hulp en (financiële) steun hebben ze daarvan niet te verwachten. Maar ze houden vol en blijven optimistisch, zoeken steun in het buitenland, zoals tijdens de afgelopen vredesweek in ons land.

Spiritueel centrum

Het dorp heeft geen eigen kerk, moskee of synagoge, wel een klein koepelvorming gebouw voor stilte en inkeer, waar mensen van verschillende religieuze achtergrond elkaar kunnen vinden in hun diepste, stille religieuze betrokkenheid. Daarnaast is een spiritueel centrum gebouwd, dat vooral jonge mensen uit heel Israël bij elkaar brengt, joden, christenen en moslims, om naar elkaars inspiratie, elkaars geloof en hoop te luisteren en samen op bezoek te gaan in plaatsen waar spanningen (hebben) bestaan tussen de verschillende godsdiensten of waar mensen elkaar ondanks die verschillen hebben gevonden. De droom van Bruno Hussar raakt zo heel veel meer mensen dan alleen de bewoners van deze Oase van Vrede.

Naar hen luisteren is een bron van inspiratie en hoop op vrede in het Midden-Oosten

Adi en Abdessalem vertellen vol enthousiasme over de uitbreidingsplannen van het dorp. Naar hen luisteren is een bron van inspiratie en hoop, hoop op vrede in het Midden-Oosten. In de vredesweek is er in Nederland veel gediscussieerd en geconfereerd over de vrede. Na één zo’n bijeenkomst verzuchtte Adi: “Hier wordt wel heel veel over vrede gepraat… bij ons praten we er niet over; we doen gewoon vrede.”