Zo waren de ouders van Myrjam bijna blij dat ze weer eens naar een begrafenis konden. “Zonder mensen om je heen, verdampt de zin van het leven razendsnel”, schrijft ze uit eigen ervaring. 

Mijn ouders (82 en 83 jaar) zijn helder en beweeglijk, maar met wat problemen aan het hart maken ze deel uit van de risicogroep voor COVID-19. Mijn twee zonen werken als huisarts en moeten regelmatig speciale coronawachten draaien. Doordat ze om de haverklap in contact komen met besmette patiënten, zijn ze beiden herhaaldelijk getest. 

Onlangs waren ze bijna blij dat er eens iemand stierf en ze naar de begrafenis mochten.

Het klassieke familieontbijt op zondagmorgen is de laatste tijd geen goed idee. En dat is het al een hele poos niet meer. De kinderen komen nog wel, maar mijn ouders niet, kwestie van voorzichtig zijn en de meest kwetsbaren te beschermen. 

Het begint zo lang te duren

Mijn ouders blijven veilig binnen. Of minstens toch in hun eigen tuin, waar ze zich met z’n tweeën nog prima kunnen bezighouden. Het middageten wordt hen gebracht en andere inkopen doet mijn dochter. Maar hun wereld wordt stilaan zo klein. Het begint zo lang te duren. Hoewel ze in het begin dapper, geduldig en rustig waren, beginnen alle afstandsregels en alarmsignalen toch te wegen. Ze vereenzamen. 

Onlangs waren ze bijna blij dat er eens iemand stierf en ze naar de begrafenis mochten. Dan zagen ze de familie tenminste nog eens, al was het heel kort en van een afstandje. Ook de bruiloft van een van hun kleinkinderen verliep in mineur, maar het ging tenminste door.

Hoeveel mensen eenzaam zijn

Vorige week hoorde ik een patiënte zeggen dat ze blij was dat ze naar de oogarts kon komen, want dan zag ze nog eens iemand. Ik denk dat we geen flauw benul hebben hoeveel mensen eenzaam zijn tegenwoordig.

Het is in de ogen van de andere dat we openbloeien.

We moeten afstand houden en contacten beperken, maar wat als dat betekent dat je elke dag tegen dezelfde muren oploopt? Een mens ontplooit zich in samenspel met anderen; het is in de ogen van de andere dat we openbloeien. Zonder mensen om je heen, verdampt de zin van het leven razendsnel.

Sommige dingen kun je niet alleen

Toen onlangs mijn bed in elkaar zakte, werd dat meteen heel concreet. Er zijn veel dingen die je alleen kunt: grasmaaien, een grote tuin onderhouden, je gesprongen elektriciteit herstellen, de auto onderhouden … We zijn dapper bezig. Tegelijkertijd blijven er dingen die je absoluut niet in je eentje gedaan krijgt; een tweepersoons lattenbodem opheffen bijvoorbeeld.

Na een half uur sleuren en zwoegen was het matras al verwijderd, maar de lattenbodem kreeg ik onmogelijk weer op zijn plaats. Tranen dus. Mijn mama en papa gebeld en ze snelden dadelijk te hulp. Met vereende krachten werd het bed terug in elkaar gestoken en degelijk hersteld. Ik die dacht dat ik mijn ouders eenzaamheid moest verlichten door regelmatig te bellen, werd nu zelf geholpen in mijn alleen-zijn. Geen wonder dat wij God de Vader-Moeder noemen. Niets zo waardevol als je ouders.

[Wil je artikelen als deze niet missen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief]