Roel Mermans had een mooie en deels internationale carrière in het bedrijfsleven. Toen hij vijftig werd begon het te kriebelen. Een jaar later maakte hij als zij-instromer de overstap naar het onderwijs. Is hij goed gek?

Velen zullen deze mening toegedaan zijn wanneer ze mijn keuze vernemen om als zij-instromer aan de slag te gaan als leerkracht wiskunde-fysica in de derde graad van het secundair onderwijs. Meer nog, zelfs leerlingen maakten de opmerking “wie doet nu zoiets?”. Vooral wanneer ze louter naar het materiële en financiële plaatje keken dat deze carrièreswitch met zich meebrengt.

De doorgroeimogelijkheden in mijn job als ingenieur verdreven deze gedachte naar de achtergrond

Eind jaren ’80 voltooide ik mijn middelbare studies in het Sint-Jozefcollege te Turnhout. Daarna behaalde ik, net als veel van mijn klasgenoten, een diploma burgerlijk ingenieur aan de KU Leuven. Een diploma met een hoog maatschappelijk aanzien en quasi onbegrensde carrièremogelijkheden. Gedreven startte ik dan ook mijn bedrijfsloopbaan die zich de afgelopen 28 jaar zowel op nationaal als op internationaal vlak ontrolde. Vanuit een groot sociaal en maatschappelijk engagement was ik daarnaast ook actief in de lokale gemeenschap, vooral in de omkadering binnen de jeugdbeweging en het jeugdbeleid van de gemeente, en in organisaties met een maatschappelijk doel. Af en toe maakte ik in mijn hoofd wel eens de bedenking dat ik ook in het onderwijs had kunnen stappen om mijn sociaal engagement verder uit te diepen. De doorgroeimogelijkheden in mijn job als ingenieur verdreven deze gedachte weer naar de achtergrond. Wat vermoedelijk ook meespeelde was de maatschappelijke verwachtingen en het daaraan gekoppelde beeld dat een ingenieur “toch niet kiest voor het onderwijs”. 

Als zij-instromer mij inzetten ten dienste van anderen

Toch liet dit idee me niet helemaal los. Op de drempel van mijn vijftigste levensjaar en in een terug- en vooruitblik, kwam onderwijs opnieuw heel nadrukkelijk in beeld. Ik nam de tijd om dit vanuit een ruimer perspectief te bekijken. Onderwijs is voor elke jongere een enorme kans om zich, op weg naar volwassenheid en verantwoordelijkheden in het verdere leven, te ontwikkelen en talenten te ontplooien. Elke jongere verdient daarbij een goede omkadering, ondersteuning en begeleiding om hierin te groeien en zijn of haar weg te zoeken.

Net daar zag ik de mogelijkheid om mijn beroeps- en levenservaring, mijn kennis die verrijkt werd met praktijkervaring en mijn engagement volop te laten renderen en zo een zinvolle maatschappelijke bijdrage te leveren. Een bijdrage die niet hoofdzakelijk vanuit economisch perspectief diende bekeken te worden – wat in mijn bedrijfsloopbaan vanzelfsprekend wel een belangrijke doelstelling was – maar een inzet ten dienste van anderen, van jongeren, met een belangrijke sociale impact.

Het leraarschap op een positieve manier in de kijker zetten als een waardevol beroep

Daarin komen een aantal waardevolle elementen uit het ignatiaans opvoedingsproject naar boven. Deze pedagogiek heeft mij zelf als jongere mee gevormd en nu mag ik daar, als leerkracht op het Sint-Jozefcollege, zelf mee vorm aan geven. Magis, uitdagen tot meer, mijn talenten ten dienste stellen van mijn medemens en van het welzijn van anderen en de samenleving. Cura personalis, zorg dragen voor leerlingen door hen individuele aandacht en vorming te bieden, geïnspireerd en gestoffeerd vanuit mijn eigen ervaringen. En vooral het leraarschap op een positieve manier in de kijker zetten als een waardevol beroep door persoonlijk te getuigen van de vele kansen om je eigen opgebouwde kennis en ervaringen te benutten voor en te delen met jongeren.

Een schitterend en uitdagend beroep

Het was best een pittige opdracht om de benodigde bijkomende masteropleiding (educatieve master Wetenschappen & Technologie) te behalen, parallel met het uitoefenen van mijn job in het bedrijfsleven. Maar de boeiende stage-ervaringen, het globale reflectieproces en het voortdurend groeiend enthousiasme en bijhorende motivatie voor het onderwijs, maakten dat ik met overtuiging dit schooljaar de stap gezet heb.

Ik kan ook getuigen vanuit mijn professionele ervaring en zo hun blikveld verbreden

“Een prachtig beroep…”, zo verwoordt CEBECO het in Ignatiaanse Pedagogie in 10 bewegingen. Inderdaad, het is een uitdagend maar schitterend beroep. Ik mag daarbij jonge mensen niet alleen laten proeven van kennis, maar ik kan ook getuigen vanuit mijn professionele ervaring en zo hun blikveld verbreden om doordachte keuzes te maken in het leven, op sociaal en maatschappelijk, onderwijskundig en economisch vlak.

Want zeg nu zelf, wat is er mooier dan een leerling, die twijfelt tussen verder studeren in geneeskunde of ingenieurswetenschappen, te kunnen geruststellen dat er in de medische wereld heel wat ingenieurs werkzaam zijn. Of een andere leerling te motiveren voor wiskunde door te getuigen van de manier waarop die kennis praktisch toegepast wordt bij de analyse van de financiële resultaten van een bedrijf. Ja, zelfs door aan te tonen dat het leraarschap voor een ingenieur een meer dan zinvolle invulling is om een maatschappelijke bijdrage te leveren die kan leiden tot technologische vooruitgang in de samenleving. Stuk voor stuk nieuwe ervaringen die voldoening geven en bevestiging om enthousiast en gemotiveerd mijn opdracht als leerkracht uit te oefenen.