In de laatste adventsbijdrage neemt gevangenisaalmoezenier Siska Deknudt ons opnieuw mee naar de gevangenis in Beveren. We vieren kerst mee en ontmoeten een onverwachte gevangene: God zelf. 

Zou het waar zijn,
dat wij gemaakt zijn voor het Licht?
We twijfelen dikwijls.
De donkerte kennen we.
Ze maakt ons bang.
De onrechtvaardigheid kennen we.
Ze maakt ons moedeloos en kapot.
De angst kennen we, ze leeft diep in ons.
Zou het dan toch waar kunnen zijn
 dat Liefde onze bron en onze bestemming is?

Beste lezer

Met bovenstaande tekst openen wij elk jaar de kerstviering in de gevangenis waar ik werk als aalmoezenier. Ons werk bestaat voor een groot deel uit het beluisteren van levensverhalen. De meeste verhalen zijn erg complex en emotioneel geladen. Gedetineerden worden vaak beluisterd als dader met hun misdaad als centraal thema.


Er is een liefdesvonk neergelegd in ieder mens

Het is een voorrecht om op zoek te mogen gaan naar het intacte stukje mens in de beschadigde persoon. We doen dat vanuit de overtuiging dat er een liefdesvonk is neergelegd in ieder mens. 

Verlangen naar die Liefde

En ja natuurlijk, beschadigde liefde is tot het lelijkste in staat. Daar kan in een gevangenis niet naast gekeken worden. Maar soms wordt er, tussen alle gebrokenheid, wat van dat oorspronkelijk verlangen naar die Liefde zichtbaar. Dat gebeuren is zelden voorspelbaar. Ik heb geen te volgen stappenplan, noch een succesvolle methodiek  in de aanbieding. Het is nooit afdwingbaar. We kunnen er wel ruimte voor maken en luisteren. Aanwezig blijven, ook als de donkere kant lijkt te winnen. 

Zou het waar zijn dat wij gemaakt zijn voor het Licht en de Liefde? Is onze bron en onze bestemming daar te vinden? Ook buiten de gevangenismuren is het niet moeilijk om een reeks gegronde redenen te vinden om daaraan te twijfelen. Als mensen bestemd zijn voor het licht en de Liefde, waarom lopen we dan zo vaak verloren? De doodlopende straatjes lijken ook wel een bijzondere aantrekkingskracht uit te oefenen. 

In de buurt van het Licht

En toch… In de gevangenis heb ik iets geleerd over de kracht van dat verlangen. En ook over het sterke verlangen om die kracht terug te vinden. Er is een diepe vreugde telkens als iemand weer in de buurt van dat Licht komt. Het is intens en eenvoudig tegelijk. Er is een voelbaar mededogen wanneer de zoektocht daar mag landen. Het is altijd de moeite waard, ook al is het maar voor even. 

Ik ben eerder een vrouw van vragen dan van antwoorden, maar volgens mij heeft dit met de menswording van God te maken. 

‘Hij is waarlijk mens geworden.’

God in de gevangenis. Als Hij maar niet opgesloten wordt. Mocht dat gebeuren, dan zou ik bij Hem op bezoek gaan. 
‘Dag God, kan ik iets voor U doen?’, zou ik vragen. Misschien zou Hij antwoorden: ‘Kan je mijn zoon eens bellen om wat geld te storten. Ik heb geen tabak meer en ik word gek zonder sigaret.’ 
Ik zou even wankelen en denken: ‘Hij is waarlijk mens geworden’.

Foto door Cristian Escobar via Unsplash