Rudy de Kruijf werkt als pastor in verpleeg- en verzorgingshuis Aqua Viva in Nijmegen. Hij neemt ons in de adventstijd mee op bezoek. Waar wachten de bewoners op die hij dagelijks ontmoet?

De Advent is een periode van wachten en verwachten. Deze woorden hebben ook voor onze bewoners een grote betekenis. Immers als je ouder wordt, nemen de gebreken toe en word je vaak afhankelijk van anderen. Je moet wachten op bezoek van familie en vrienden, wachten op de zorg en soms wordt het ook een wachten op de dood.

Wie zou er vandaag op bezoek komen? Mijn dochter komt niet, die is gisteren al geweest. Mijn zonen hebben het te druk met hun werk en mijn kleinkinderen zijn ook druk en wonen bovendien niet  in de buurt. Misschien dat mijn oude buurvrouw komt, maar die heeft weer geen vervoer. Of mijn oud-collega, maar die zit geloof ik zelf ook in de lappenmand. Tja, dan zal het een rustige dag worden. Gelukkig zijn er nog wat vaste activiteiten in huis en zijn er de maaltijden, waar ik mijn medebewoners mag ontmoeten…

Ik kan me zo voorstellen dat deze bovenstaande gedachten bij bewoners door het hoofd schieten  als ze nadenken over de dag die komen gaat. Wat, of beter wie, heb ik vandaag te verwachten?

Eenzaamheid

Het is de realiteit voor heel veel mensen, ook voor mensen die niet in een verzorgingshuis- en of verpleeghuis wonen. Vandaar dat er de week tegen eenzaamheid is. Dat korte gesprekje aan de kassa bij de supermarkt is soms het enige contact dat mensen op een dag hebben. En deze mensen hebben nog het geluk dat ze er zelf op uit kunnen trekken. Anderen zijn aan huis gebonden en kunnen niets anders dan wachten op menselijk contact, op aandacht, of misschien beter gezegd om gezien en gehoord te worden.

´Wees waakzaam´

´Wees waakzaam´, zo horen we in de Advent. Ik kan me voorstellen dat deze woorden niet altijd in goede aarde vallen als je dag in dag uit zit te wachten op bezoek en je zelden iemand ziet.

Bezoeker

Als pastor mag ik in het huis waar ik werk zo´n bezoeker zijn. Soms spreek ik mensen wekelijks, soms af en toe. Bewoners kunnen een afspraak met me maken, maar meestal kom ik onverwacht binnenvallen.

Ik ga bij hen zitten en mag aandacht hebben voor deze mens. Gespreksonderwerpen zijn heel divers. Soms gaat het over het nieuws wat op de achtergrond nog aanstaat, een andere keer gaat het over een van de kinderen of kleinkinderen en heel vaak gaat het over hoe het vroeger was, mooie herinneringen, of moeilijke tijden waar mensen samen doorheen zijn gekomen. Als ik hen in de ogen mag kijken, hun verhaal mag aanhoren, soms voor de zoveelste keer maar met evenveel liefde of verdriet verteld, dan gebeurt er  iets, over welk onderwerp we het ook hebben.

Er is geen opleiding voor nodig, alleen een oprechte interesse in je medemens

Als je een hoge leeftijd hebt bereikt, doet het goed om terug te kijken, om als het ware je herinneringen te herkauwen en nog steeds het zoet  en soms ook het zuur te proeven. Het helpt daarbij als je een luisterend oor hebt. Het is bijzonder deze rol van toehoorder en gesprekspartner op je te mogen nemen en vooral bijzonder om verwacht te worden. Iedereen kan dit doen. Er is geen opleiding voor nodig, alleen een oprechte interesse in je medemens. Het is het grootste kerstgeschenk wat we elkaar kunnen geven. Laten we daar oog voor hebben en waakzaam voor zijn.

Foto door Andrea Piacquadio