Ben Frie sj ziet de film Conclave, een fictief verhaal waarin je achter de schermen meekijkt naar de verkiezing van de nieuwe paus. Is er iemand waardig om de nieuwe opvolger van Petrus te worden? Of blijkt ook deze verkiezing een slangenkuil?

Terecht lovende kritieken over de acteurs, de compositie en de prestaties van de Cinecitta filmstudio om de Sixtijnse kapel als het ware werkelijkheid te laten zijn. De muziek is uitzonderlijk en vrij van al te kerkelijke associaties. Het drama moet het vooral ook hebben van enorme close-ups, die vaak de intrige vertalen in de reactie van degene waar het over gaat, hier vooral de deken van het conclaaf. Helaas zag ik in zijn gezicht voortdurend Voldemort, de tegenpool van Harry Potter, maar door zijn acteerprestatie hielp hij mij toch daar overheen te stappen.

_{(tekst gaat door onder de afbeelding)}

Gezelschap van de kardinalen

Het drama is zorgvuldig samengesteld en vormgegeven. Men waant zich in het gezelschap van de kardinalen die een nieuwe paus moeten kiezen. Het kerkelijk drama van onze dagen wordt weerspiegeld in de problematiek die zich ontwikkelt, inclusief een bomaanslag op een moment van onwaarachtigheid. Oneerlijkheid, belangenstrijd, een machtsspel dat zich afspeelt naast het keurige protocol van de verkiezingen. Ben ik geschikt om paus te worden? Nee, mijn geestelijk leven is er te zwak voor. Maar niemand in het conclaaf blijkt vrij te zijn van smetten, tot en met de de smetten van de uiteindelijk gekozen paus die een toch wel heel geconstrueerde werkelijkheid in zijn lichaam draagt.

Uiteindelijk komt alles aan het licht

Helaas blijft het spel beperkt tot enkele hoofdrolspelers; graag had ik meer gehoord van de omringende kardinalen. Een voortreffelijk gespeelde zuster (zeg maar non) met een schitterende mimiek (voorzover de mimiek van zulke religieuzen schitterend genoemd kan worden) verhoogt de indruk van het reële krachtenspel tussen kerkelijke mannen en vrouwen. Zou er een zwarte paus komen? Nee, zijn fouten komen voldoende aan het licht om dat te voorkomen. Uiteindelijk komt alles aan het licht, desnoods door het zegel van het vertrek van de overleden paus te verbreken.

Menselijk

Wat heb ik gezien? Een indrukwekkend, sterk toneelstuk, fraai vormgegeven, met respect voor het kerkelijk bedrijf. Ik zat tussen een publiek dat gedurende heel de film stil en aandachtig bleef, op een uitzondering na van een dame die een kreet slaakte toen er denigrerend over vrouwen werd gesproken. Een sterk Da Vinci Code gehalte, een geëmotioneerde kardinaal die het hart raakt van de kerkelijke realiteit – zo menselijk als maar zijn kan.

Eenmaal thuis lijkt het allemaal vluchtig

Toch voel ik me niet betrokken, ik word geen deel van het drama. Zelf ben ik niet echt geraakt. Ik heb schoonheid gezien, geperfectioneerde fotografie, ik was geheel de film geboeid. Maar eenmaal thuis lijkt het allemaal vluchtig. Ik ben benieuwd hoe lang deze film mij zal heugen.