In de tram wordt mij een zitplaats aangeboden. Even later in de bus hetzelfde. Ik word voor ‘oud’ aangezien. Tot daaraantoe. Maar als ik op straat van mijn fiets val, staan er direct vijf mensen om me heen die zorg uiten over mijn welzijn. ‘Gaat het, meneer?’ Jee, wat een aardige mensen! Ze zijn er dus nog, en ik was dat uit het oog aan het verliezen.

Op straat observeer ik een vader die met een onvoorstelbare zelfbeheersing zijn dochtertje – duidelijk tegen haar zin – leert hoe ze voor een voorrangskruising eerst moet stoppen, dan kijken en oversteken – als dat kan. Rustig leert hij haar niet haar eigen zin door te drijven, wat ze wel probeert, maar zich aan te passen aan haar omgeving.

Mediaberichten

Ik bezoek een gezin waar een innemende sfeer heerst, en waar goede mensen opgroeien. Er zijn dus nog veel goede mensen, ervaar ik. Merkwaardige vaststelling, waarom zou dat niet zo zijn? Dan is er dat moment dat tot je doordringt dat je wereldbeeld, jouw voorstelling van het sociale leven gecorrumpeerd is door mediaberichten die je op een verkeerd been zetten.

Bijvoorbeeld: “Empathie sterft uit.” “Iedereen in zijn eigen bubbeltje.” “Democratisch proces onder druk.” “Polarisatie, opvoeden, verbinden.” “Misschien heeft iedereen wel ADHD.”

Is iedereen dan zo opgejaagd? Zeker, er gebeurt veel tegelijk, onze media bepalen onze hectische gespreksagenda en geven ons reden verontrust te zijn. Ondertussen lijden veel jongeren onder stresssyndromen. Misbruik baant zich een weg door alle leeftijden heen, door alle gremia – grote schade aan sociale verbanden. Het houdt niet op. Iedereen is bezig met Gaza – en er is nog zoveel meer om je zorgen over te maken.

Politieke grillen in de VS, weer een ‘shut down’. Heffingen op in- en export. Klimaatneuroses: we halen de klimaatdoelen niet. Moet dat dan? En dan die steekpartijen, bendeoorlogen in vanouds vredige plaatsen. Wordt iedereen mijn vijand?

Even zitten

Ons opgejaagde leven vreet aan ons, soms met burn-out als gevolg, maar tegelijk is er nog een andere tendens: we mogen ook nog onszelf zijn, rust vinden. Ook daarin kun je je laten opjagen door te zoeken naar vakantiebestemmingen – het kan zelfs weer ‘dichtbij’ in Griekenland of Noorwegen – maar het zou wel eens wijzer kunnen zijn om tijd te nemen om te zijn. Even geen journaal, even niet betrokken op de wereld – die misschien niet eens zoveel wijzer wordt van jouw betrokkenheid.

Een stoelenfabrikant nodigt uit om af en toe even te zitten, want dat doet goed. Gelukkig kan dat ook zonder die fabrikant. Er wordt ingespeeld op de hectiek in onze samenleving en het risico – wat we ons blijkbaar bewust zijn – om ten onder te gaan aan deze brutale wereld en vervreemd te raken van onze innerlijke stabiliteit.

En dan wordt me in de tram een zitplaats aangeboden. Even later in de bus hetzelfde. Als ik op straat van mijn fiets val, komen direct vijf mensen zeggen: ‘Gaat het, meneer?’ Er zijn er dus nog aardige mensen, en ik was dat uit het oog aan het verliezen. De wereld kan dus mijn vriend nog zijn.