webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
De korte film De geboorte van Jezus tussen de muren is een hedendaags kerstverhaal boordevol symboliek en verwijzingen naar een pijnlijke actualiteit.
Dit hedendaags kerstverhaal is gemaakt door een groep vrouwen uit Bethlehem.
De tekst van dit lied van Maria, het ‘Magnificat’, klinkt nieuw en opeens veel indringender wanneer je het gezongen ziet door een jonge vrouw uit Bethlehem tegen de voet van de Israëlische scheidingsmuur. Zo zal het ook geklonken hebben in die eerste eeuw van het christendom, een tijd van bezetting en onderdrukking. Een lied van hoop en geloof dat recht zal zegevieren, een lied tegen de harde werkelijkheid in.
‘De geboorte van Jezus tussen de muren’. Zo hebben vrouwen in het hedendaagse Bethlehem hun kerstverhaal genoemd. Een koor van twintig vrouwen, verbonden met het ‘Soemoed Huis’, een Arabische term voor geduld en volharding. Dit instituut, gelieerd aan Pax Christi, zet zich in voor Palestijnse vrouwen en voor de dialoog tussen christenen, moslims en joden.
In een korte film (19 minuten) spelen ze, aan de voet van de muur, scènes uit het kerstverhaal na. Een harde omgeving, zoals de geboorte van Jezus in een primitieve tent, en steeds die ongenaakbare muur op de achtergrond. Maar vooral zingen ze het verhaal: kerkelijke gezangen, zoals het Magnificat en het Wees Gegroet, kerstliederen die ons bekend in de oren klinken, en enkele traditionele Palestijnse liederen.
‘De geboorte van Jezus tussen de muren’. De muur aan Palestijnse kant is niet kaal. Hij is beklad en beschilderd met leuzen en symbolen van hoop en verdriet. Maar er is meer. Het Soemoed Huis heeft nu al vijf jaar lang verhalen verzameld van Palestijnse vrouwen, die elkaar daar ontmoeten, kracht en hoop vonden bij elkaar.
Het blijven bakken van brood is een teken van leven en hoop
Op grote metalen borden hangen ze aan de muur, in het Engels, te lezen voor ieder die voorbijkomt, nu al meer dan tweehonderd. Dit ‘museum van de muur’ toont het verdriet, maar ook de kracht en de hoop van Palestijnse vrouwen in voor hen zo moeilijke tijden.
Tussen de Bijbelse taferelen door toont de film een vijftal van deze borden: over de symboliek van de muur, over het verdriet van een vrouw die niet meer naar haar parochiekerk in Jeruzalem kan, over het verdriet van het verdreven zijn uit het eigen huis, over barmhartigheid tegenover een Israëlisch kind en tenslotte over de symboliek van het blijven bakken van brood, teken van leven en hoop. “Wat God geschapen heeft, kan geen mens verwoesten.”
Met dat beeld van brood, gedeelde hoop en vertrouwen eindigt de film. “Behoeftigen schenkt Hij overvloed, maar rijken gaan heen met lege handen”, heeft Maria gezongen.
