Begin april liepen tweehonderd Syrische jongeren van Den Bosch naar Nijmegen. Om de vermoorde jezuïet Frans van der Lugt te herdenken. Jan Peters SJ was bij deze Frans’ Hike.

Het is stil in de Sint-Janskathedraal. Drie jaar geleden werd Frans van der Lugt vermoord in Homs, Syrië. Tweehonderd Syrische jongeren zijn naar Den Bosch gekomen om terug te denken aan wat deze Nederlandse jezuïet in hun leven heeft betekend. Hoe de wandeltochten die hij organiseerde een ommekeer teweegbrachten in hun denken en doen. Tijdens de viering klonken emotionele getuigenissen en Arabische liederen om hem te eren. Maar ook het gebed om samen zijn inspiratie voort te zetten, ook hier in Europa.

Vrede voor het volk van Syrië

Groepsfoto van de wandelaars voor de Sint-Janskathedraal, rond bisschop de Korte

De sfeer bleef ingetogen tot op het eind met volle overtuiging het lied van deze voettochten werd aangeheven: ‘Salaam, vrede voor het volk van Syrië, waar mensen zich ook bevinden…’ Dit lied zal nog vaak klinken de dagen hierna. Een lied van hoop voor de toekomst van hun vaderland, een gebed om zegen, ook voor de vele Syriërs, verspreid over Europa. Op de Parade naast de kerk, na een massafoto rond bisschop de Korte, ontlaadde de spanning zich in feestelijke liederen en dansen.

Afgezien van een enkeling die echt niet meer kon, kregen we te horen dat ze die laatste paar kilometers echt geen probleem meer vonden.

De tweede wandeldag. Zonnig, warm en de afstand van veertig kilometer van Heeswijk naar Sint Agatha was voor minder geoefende lopers een hele opgave. Maar zo wilde Frans het ook: gaan tot de grens van je lichamelijk krachten om zo de spiritualiteit in je eigen hart en in je contact met de tochtgenoten te vinden.

Koude maaltijd, hartverwarmend ontvangst

De aankomst was gepland om vijf uur. Telefoontjes lieten horen dat het nog wel een paar uur kon duren. En dat klopte. Toen het echt donker werd, gingen we met een aantal chauffeurs – onder wie de burgemeester van Cuijk, die was gekomen om de wandelaars te verwelkomen – de wandelaars tegemoet om ze een lift aan te bieden. Afgezien van een enkeling die echt niet meer kon, kregen we te horen dat ze die laatste paar kilometers echt geen probleem meer vonden.

De laatste groep kwam na tien uur binnen, zingend en toegejuicht. Het eten, klaargemaakt in hun centrale keuken in het Jeugdhuis in Beugen, was inmiddels koud, maar de ontvangst op het terras van het Erfgoedcentrum hartverwarmend.

Verjaardagsfeest voor Frans

Gelukkig was de dag erna een rustdag, wat lopen betreft tenminste. Gesprekken in kleine groepjes of met het hele gezelschap. Er waren workshops en ’s avonds een feest, want dit was de verjaardag van Frans. Een optreden van de harmonie van Sint Agatha, die zelden zoveel enthousiasme had gezien, werd gevolgd door Syrische muziek, liederen en dansen.

Gaan tot de grens van je lichamelijk krachten om zo de spiritualiteit in je eigen hart te vinden

De laatste ochtend. Een ontbijt in de Refter, het restaurant van de Radboud Universiteit, was een moment voor veel dankwoorden, maar vooral van een emotioneel afscheid. Iedereen keerde terug naar zijn of haar eigen woonplaats, zonder de warmte van deze dagen. Warmte onder elkaar, zeker, maar ook de warmte van zoveel Nederlanders om hen heen, mensen die deze tocht mogelijk maakten, hen ontvingen op hun rust- en slaapplaatsen (of onderweg spontaan hun toilet ter beschikking stelden) en al degenen die een dag of een gedeelte ervan meeliepen.

Wellicht vormden alle tranen bij dit afscheid de meest sprekende dank voor de inspiratie die Frans in Syrië met zovelen deelde.