De Wereldjongerendagen zitten er weer op. Daarmee is ook het Magis-avontuur van Tijmen Kroon ten einde. In woord en beeld staat hij stil bij de overweldigende ontknoping in Madrid.

De Wereldjongerendagen zelf brachten wij door op een van de grootste jezuïetenscholen van Spanje, Colegio Nuestra Señora del Recuerdo. Het bevindt zich in het noorden van Madrid vlakbij een aantal enorme wolkenkrabbers.

De eigenaren van deze wolkenkrabbers hadden erg hun best gedaan om de torens een WJD-tintje te geven (zie ook het begin van het filmpje). Ze lieten speciaal in bepaalde kantoren de verlichting aanstaan zodat ‘s avonds een enorm kruis op de wolkenkrabber zichtbaar was. Bij de toren ernaast was de bovenkant helemaal groen verlicht waardoor dat precies een mijter was. Mooi om te zien dat het bedrijfsleven ook zo katholiek gezind was.

Drukte

Ik moest erg wennen aan de enorme drukte op de school. De week ervoor was erg rustig geweest en ik was gehecht geraakt aan ons internationale groepje. Alle luxe die ik de week ervoor had gehad was nu weg. Zo sliep ik in een klaslokaal met twintig Mauritianen, van wie er enkelen enorm snurkten. Verder waren zij gewend om erg vroeg te gaan praten en ook erg lang door te gaan, tot minstens twee uur ‘s nachts. Ze waren overigens wel heel gezellig.

De 3000 aanwezige Magis-pelgrims op het terrein legden enorm beslag op de sanitaire voorzieningen. Zo werkten de kranen en de toiletten in ons gebouw niet meer bij het opstaan en slapengaan omdat zoveel mensen zich aan het douchen waren.

Wereldbollen

Op de dag van aankomst op de school werd Magis afgesloten. Alle lichtgevende wereldbollen die per groep waren meegenomen werden teruggebracht naar het podium en voor het IHS-doek neergelegd. Een enorm aantal bollen werd neergelegd. Verder verschenen al onze namen op een doek op een achtergrond van een kerk en de hemel. Onze namen waren geschreven in de hemel.

Er werd niet gekookt voor de pelgrims. We hadden een bonnenboekje. Hiermee konden we ‘s ochtends een ontbijtje ophalen. De rest van de maaltijden haalden we in de stad. Er was een enorme lijst van restaurants. Je herkende ze aan de stickers op de deur. Onderling wisselden we als pelgrims informatie uit over wat goede restaurants waren. Zo kon er gegeten worden in de lobby van het Westin Palace hotel, een vijfsterrenhotel. Het was hier altijd immens druk vanwege het exquise interieur. De Ritz aan de Fuento de Neptuno deed helaas niet mee. Wel de Burger King. Vreemd eigenlijk, pelgrims voor de Burger King.

Feest

De stad was overspoeld door pelgrims. Ze waren overal, rijen dik. Ze zongen, ze dansten en ze zwaaiden met hun vlaggen. De hele stad was een groot feest. Het was praktisch onmogelijk om op de locaties te komen waar de paus aanwezig was. Deze waren kundig afgezet waarbij ook ruimte werd vrijgelaten voor de ambulances. Op de Plaza de Cibeles waren metaaldectectoren. Helikopters in de lucht hielden de richting en aantallen van de mensenmassa’s in de gaten.

De kruisweg deed me tot mijn eigen verbazing veel. Ik had nog nooit een kruisweg gebeden. We keken het ergens in een parkje op een groot scherm omdat we niet dichterbij konden komen. Bij elke statie gingen mensen midden op straat op hun knieën. Verschillende groepen die door Jezus waren gered, zoals ex-verslaafden, droegen het kruis.

De catechese voor de Nederlanders vond plaats in de crypte van de basiliek Jesús de Medinaceli. De kerk wordt bediend door kapucijners. Indrukwekkend was dat op een ochtend alle Nederlanders de basiliek binnen mochten om ‘Señor de Madrid’ te vereren. Aan dit beeld worden vele wonderen toegeschreven. Het is ooit teruggekocht van de Moren voor het beladen bedrag van 30 muntstukken. Het beeld was speciaal voor de Wereldjongerendagen van boven het hoogaltaar naar beneden gehaald.

Demonstranten

De demonstraties tegen het pausbezoek verontrustten toch wel veel mensen. Sukkels die demonstranten, zij begrijpen er echt helemaal niets van – dat was de algemene gedachte. Veel pelgrims bleken al een olifantenhuid te hebben ontwikkeld tegen de publieke opinie en de reactie van de media. Regelmatig begonnen de mensen de paus te verdedigen met een luid “Viva la papa!”. Ontroerend vond ik dit. In Nederland heb ik mensen nog nooit “Lang leve de paus” horen scanderen. Ook klonk geregeld de leus: “La juventud del papa, esta es!” De jeugd van de paus, dat zijn wij! Het werd door de menigte menigmaal aangeheven.

Ik had me na de demonstraties afgevraagd wat Madrid nu eigenlijk vond van onze komst. Ik ontmoette een Madrileense vrouw die mij alle twijfel ontnam. “Jullie dansen en zingen in de straten”, zei ze. “Madrid zal in tranen zijn als jullie vertrekken.”

Ontberingen

De afsluiting van de WJD op Cuatro Vientos was hel en hemel tegelijk. De ontberingen waren groot: volgepakte metro’s, intense hitte, stofwolken, noodweer, ongedierte. Toch leek het niemand iets te deren. De vreugde en het broederschap waren zeer groot. Hier waren wij voor gekomen uit alle hoeken van de wereld met aantallen die twee keer het inwonersaantal van Amsterdam overtreffen. Elk vlaagje genade werd met grote dankbaarheid ontvangen, zoals een zuchtje wind of een straaltje water van de brandweerman die voorbijkwam.

De grootte van dit evenement was zeer indrukwekkend. Er is eigenlijk geen goede beeldspraak voor te vinden. De mensen, broeders en zusters zover je kon kijken tot aan de horizon allemaal verenigd rond Christus. Onbeschrijfelijk.