Wie ben ik, als ik opgroei, verliefd wordt en vriendschappen sluit? De 17-jarige Christine probeert zich in Lady Bird aan haar afkomst te ontworstelen.

Lady Bird is het regiedebuut van Greta Gerwig. Daarin wil de gevoelige en rebelse Christine ‘Lady Bird’ MacPherson (Saoirse Ronan) zich loswrikken uit al wat haar vasthoudt. Zij is Lady Bird, want zij walgt van de naam Christine, zoals van alles dat zij van haar moeder geërfd heeft.

Zij is Lady Bird, want zij walgt van de naam Christine, zoals van alles dat zij van haar moeder geërfd heeft.

Christine droomt van het hippe New York tegenover het saaie, grijze Sacramento. Zij kijkt op naar de decadente, verspillende levensstijl van de rijken vanuit de sobere condities van een minder gegoede familie. Zij bewondert de stijlvolle Jenny en haar snobistische vriendenkring, waaronder de coole Kyle.

Saoirse Ronan

Opnieuw schittert Saoirse Ronan. Kijkers van het mooie Brooklyn zal dat allicht niet verbazen. Niet voor niets kreeg zij hiervoor onder andere een Golden Globe en werd zij opnieuw voor een Oscar genomineerd. Zij is de zeventienjarige ‘Lady Bird’ in deze bijzondere, eenvoudige film, die zich afspeelt in 2002-2003 in een katholieke school in Sacramento, Californië.

Kundig krijgt in Lady Bird een waaier van thema’s een plek: adolescentie, identiteit, verliefdheid, vriendschap, ouder-kind relatie, familie, school, sociale thema’s, kerk, godsdienst. De film kent enkele onvergetelijke en originele scènes die terecht klassiekers dienen genoemd te worden. Ik denk dan aan de meerdere explosieve reacties tussen moeder (een zeer genietbare Laurie Metcalf) en dochter, dat toch een belangrijke rode draad is in het verhaal.

God en de kerk mooi in beeld

Of de verschillende ontmoetingen van Christine met haar eerste liefde Danny. Haar vriendin Julie (Beanie Feldstein) verdient ook een eervolle vermelding omwille van haar verrassend ongecompliceerde, gemoedelijke en trouwe aanwezigheid aan haar zijde. Er is de mooie relatie met haar werkloze loser-vader (Tracy Letts), de moeilijke spanning met haar geadopteerde broer Miguel en diens lief Shelly, die haar verrassend een bijzonder licht geeft over haar moeder. Kortom: veel moois in deze film.

Haar vriendin Julie verdient ook een eervolle vermelding omwille van haar verrassend trouwe aanwezigheid aan haar zijde.

Voor een keer komen God, ongeconsacreerde hosties en de kerk – belichaamd in de goeiige Sister Sarah Joan en de al even goedhartige jezuïet Father Leviatch, van het naburige jezuïetencollege St Francis Xavier – mooi in beeld. Dat verdient in deze tijden een pluim.

Lady Bird en Ignatius

In een interview vertelde regisseur Greta Gerwig wat achter de naam Christine schuil gaat. ‘Het is de vrouwelijke vorm van Christus. Heiligen waren niet enkel goddelijk geïnspireerd, ze waren ook een soort van ergerlijke tieners.’

Als voorbeeld geeft zij Sint Ignatius van Loyola (tot wie, tussen haakjes, in de film gebeden wordt). Omwille van zijn ‘soort van tiener-ambitie moment’ dat hijzelf, opkijkend naar Franciscus en Dominicus, ook een heilige kon zijn. Gerwig besluit, met al die Amerikaanse eenvoud die ons Europeanen beschaamt wanneer het gemoedelijk over God kan gaan in een profane, seculiere context waarin het helemaal niet over God moet gaan: ‘God kan gebruiken wat je hebt, zelfs al lijkt het niet veel’.

Als voorbeeld geeft zij Sint Ignatius van Loyola (tot wie, tussen haakjes, in de film gebeden wordt).

Allicht is dat precies de pointe en de pracht van deze film. Lady Bird gaat heel duidelijk over God zonder dat te dik in de verf te zetten en zonder een religieuze film hoeven te maken. In datzelfde interview vertelt zij dat de kijker deze achtergrond ook allemaal niet hoeft te weten, ook al hielp het Gerwig de film rond dit organisatorisch principe te bouwen.

Wij moeten allemaal afstand doen

De film is ook een liefdesverklaring aan de gewone, alledaagse dingen, waarvan Lady Bird zich wil emanciperen: het banale Sacramento, de onopvallende familie, de gebruikelijke vrienden. Is dat niet steeds zo? Dat opgroeiende adolescenten slechts op afstand beseffen wat ze hebben? En zolang we dat niet beseffen, wij eigenlijk nog steeds opgroeiende adolescenten zijn? Inderdaad, afstand kan wonderen doen. De slotscène zegt het allemaal, summier, poëtisch, verfijnd.

Tot slot is de film doorspekt met de juiste dosis humor en romantiek, wat steevast een mooie, ontspannende namiddag belooft. Ondanks de hoge onwaarschijnlijkheid van enkele situaties is Lady Bird volstrekt een aanrader dat in godsdienstlessen gegarandeerd debat levert.