Tijdens de advent verwachtingsvol uitzien naar kerst, hoe kan dat er concreet uitzien? Dorine merkt dat God in die periode steeds opnieuw rust schenkt in haar gedachten. 

In deze eerste week van de advent valt mij op dat ik aan het vertragen ben, mijn dagelijkse tempo neemt af. Nu volgt er een periode van wachten en verwachten. In deze tijd van meer donker dan licht verlang ik naar Christus’ licht, naar troost en uitzien van nieuw bestaan.

Advent tilt mij boven het alledaagse uit; de dagelijkse zorgen en conflicten. In dit onvolmaakte bestaan heb ik zicht op een andere wereld nodig, om niet op te geven. Dat er licht is in de duisternis en vertrouwen in mijn angst. Midden in de realiteit ervaar ik Gods nabijheid, dat hij mijn hart opent, keer op keer en rust komt schenken in mijn gedachten.

Het verlies van mijn zus

Als opmaat voor de advent houd ik van het ritueel om mooie kaarsen uit te zoeken, 4 stompkaarsen van ongelijke grootte. De grootste van de vier steek ik deze week dagelijks aan, de andere drie volgen de komende weken. De dagtekst van de digitale retraite biedt inspiratie voor mijn gebedstijd. Ik zoek een rustige plaats in mijn huis en ga zitten en luister wat er vanbinnen in mij leeft. Hoe komen de woorden uit de tekst bij mij binnen, wat valt mij vandaag op, kan ik bij de tekst verwijlen of ben ik onrustig door de dagelijkse drukte in en om mij heen?

Het stond daar geworteld in de aarde, met kale takken vanwege de winter

Naast het dagelijkse herinnert de advent mij aan het verlies van mijn zus Tineke, ze overleed vlak na kerst op 29 december 2011, 49 jaar jong. In de dagen voor haar overlijden waakte ik bij haar in het hospice. Haar kamer keek uit op een binnenplaats waar een grote eik stond. Toen ze nog bij kennis was, vertelde ze wat deze boom haar bracht; het stond daar geworteld in de aarde, met kale takken vanwege de winter en tegelijkertijd vruchtdragend, als een belofte voor een nieuwe lente.

De betekenis van advent verdiept

Zo verdiepte in mij de betekenis van advent, dat de dood niet het laatste woord heeft. Dat Christus telkens weer in mij opstaat en dat dit raakt aan mijn verlangen naar uitzicht, te midden van pijn, onmacht en gevoelens van verlatenheid. Dat Hij mij de weg wijst uit de duisternis naar zijn Licht.

In onderstaand gedicht van Ida Gerhardt wordt dit naar mijn idee treffend verbeeld.

NAAR U

Dit is de eerste schuchtere groei,
een zich ontplooien naar het licht.
Eéns is van liefde en geduld
de tijd vervuld,
dan staat mijn stille tuin in bloei.
En elk aandachtig bloemgezicht
is toegericht
Naar U.