Mozes mocht het beloofde land zien toen hij op de berg Nebo stond. Duizenden jaren later staat Anneke er. Welk land is aan haar beloofd? ‘Slechts zelden zullen mensen hun beloofde land kunnen zien. Het is vaak een toekomstig ideaal, iets waarheen je onderweg bent.’

“Toen ging Mozes uit de vlakte de berg Nebo op, naar de top van de Pisga, recht tegenover Jericho. En Jahwe liet hem het hele land zien: Gilead tot aan Dan toe, heel Naftali, het gebied van Efraïm en Manasse, het gebied van Juda tot aan de Zee in het westen, de Negeb, de Jordaanstreek, de vlakte van Jericho, de palmenstad, tot aan Soar toe. Toen zei Jahwe tot hem: “Dat is nu het land waarvan ik aan Abraham, Isaak en Jakob onder ede beloofd heb: Aan uw nakomelingen zal Ik het geven. Ik heb het u met uw eigen ogen laten zien, ofschoon ge de overtocht daarheen niet zult meemaken.”

– Deuteronomium 34,1-4 

Op onze rondreis door Jordanië bezochten we de berg Nebo. In het begin van de twintigste eeuw werden door franciscanen op de berg Nebo ruïnes van een kerk en een klooster uit de vierde eeuw ontdekt. Zij hebben de kerk en de omgeving gerestaureerd.
En nu kunnen pelgrims en toeristen daar op die plek uitkijken, en zien wat Mozes zag.

Een bord met verwijzingen is behulpzaam.

Wij stonden daar. Het regende, het dal was gevuld met een mistige damp.
We zagen… niets.
Ik vroeg me af: wat heeft Mozes gezien?

Het beloofde land, wat is dat eigenlijk?

Aan Abraham werd het land in het vooruitzicht gesteld. Voor zijn nakomelingen. En Abraham moest het geloven. Het beloofde land, wat is het eigenlijk?

Een metafoor voor elke woonplek of leefsituatie waar een mens zich thuis voelt

De oorspronkelijke, Bijbelse betekenis, werd verruimd van een strikt omschreven land (het land Kanaän) tot een ‘land van belofte’, een metafoor voor elke woonplek of leefsituatie waar een mens zich thuis voelt, in vrede woont, kan leven en zich kan ontplooien.

Slechts zelden zullen mensen hun beloofde land kunnen zien. Het is vaak een toekomstig ideaal, iets waarheen je onderweg bent.

In het voetspoor van Abraham

Soms laten mensen, net als Abraham, alles achter en gaan op weg naar hun beloofde land.

Zoals die jonge vrouw, die alles had, een liefdevolle familie, een goede baan, een mooi huis, aardige vrienden. Ze liet het allemaal achter en ging op weg naar een onzekere toekomst in een land waar het arm was en gewelddadig. Om mensen bij te staan…

Ze liet het allemaal achter en ging op weg naar een onzekere toekomst

En zoals het gezin met drie jonge kinderen. Ze zegden hun baan op, verkochten hun huis en vertrokken naar Papoea-Nieuw-Guinea Om de Bijbel te vertalen in de lokale taal. Ze hadden het niet gemakkelijk, ze kampten met armoede en ziekte, ze kwamen terug naar Nederland. Ik sprak hen over hun beslissing en hun leven daar. Ze straalden, en gingen weer terug…

Als het land minder rooskleurig blijkt

Voor mijn werk bij iMMO zie ik zwaar gewonde en getraumatiseerde vluchtelingen. Zij hebben hun land verlaten, en alles wat ze hadden hebben ze besteed aan de reis naar het land van belofte. Ze komen aan na een vaak gevaarlijke tocht en veel ellende, en het land blijkt toch niet zo rooskleurig te zijn als ze gehoopt hadden. Toch zijn ze vol goede moed. De belofte is vrede, en toekomst…

Iets drijft hen voort. Is het God? Is het de Geest?

Wat bezielt al die mensen? Wat zij gemeen hebben is dat zij alle zekerheden los durven laten, en op weg gaan. Iets drijft hen voort. Is het God? Is het de Geest? In ieder geval slagen zij er in om onbevreesd uit hun zekerheden te stappen, en op weg te gaan naar een hun onbekende toekomst. Een land van belofte, waarvan zij niet weten hoe het er uit ziet.

En ik dan?

En wat bezielt mijzelf? Durf ik onbevreesd mijn zekerheden los te laten, en elke dag opnieuw mijn weg te gaan in mijn leven?
Naar mijn Beloofde Land?

Eigenlijk is het heel symbolisch dat we niets konden zien, daar op de berg Nebo …

[Wil je verhalen als deze niet missen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief]