Heeft het te maken met mezelf, of is het echt een opvallende trend dat mensen God weer tegenkomen? Ik las de afgelopen maanden vier nieuwe boeken over God en Godsbeelden. Heel verschillende auteurs buigen zich over die vraag: wat en wie is God nu eigenlijk? 

In welke God geloven wij? In welke God geloven christenen? In welke God geloven mensen in andere religies? Ik luister wel eens naar podcasts en ook daar spreekt God, al dan niet positief, soms een woordje mee. In de top honderd van de klassieke muziek bij Klara, kan je meegevoerd worden in de diepste verlangens van mensen, die met hemelse stemmen en klanken  zich tot God richten in niet mis te verstane woorden. Op nummer één kiest de Klara luisteraar voor Erbarme dich, uit de Matthäus Passion van  J.S. Bach.

Het treft me dat bekende mensen durven uitspreken dat hun geloof heel belangrijk is

Hoe kunnen we begrijpen dat in ons sterk geseculariseerde Vlaanderen liederen die reiken naar het transcendente blijven ontroeren?

Het treft me ook vandaag dat bekende mensen durven uitspreken dat hun geloof heel belangrijk is. Het zijn enkelingen, maar ze durven het woord te nemen als zanger, entertainer of  in de sportwereld.

En ik herinner me twee gesprekjes met voor mij onbekende mensen die ik toevallig vorige week ontmoette. Ze hadden het over ‘misschien toch God’?

Is dit alles toevallig? Of ligt het aan mij? Of laat God zich hier en daar toch vinden?

Of we ervaren alles als doelloos, waardeloos en eindig; of we laten ons raken door het mysterie dat ons overstijgt.

Het onuitsprekelijke spreekt duidelijk doorheen de zoektocht van eerlijke  mensen. Ze zijn niet tevreden met oppervlakkige verhaaltjes of opgelegde regels, maar zoeken verdieping en licht in hun dagelijks leven.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik me daarover verheug. Ik vind dat we heel vaak te kort doen aan dat wat ons ten diepste mens maakt, de openheid voor het transcendente. De wereld is ons thuis, de aarde onze biotoop, en ofwel ervaren we alles als doelloos, waardeloos en eindig; of we laten ons raken door het mysterie dat ons overstijgt.

En dan denk ik aan een citaat uit het boek Spreuken (8, 14-35):

Uit eeuwigheid ben ik gevormd, voordat de aarde ontstond…Ik was erbij toen de hemel opzij werd  gezet, toen een boog werd gespannen over de oceaan en daarboven het machtige wolkengewelf ontstond en de zee haar grens kreeg, toen de grondvesten van de aarde werden gebouwd. Ik stond als een troetelkind naast de Schepper, verheugd over dit aardrijk en ik vond mijn vreugde bij de mensen.

Johannes maakt het nog concreter in zijn eerste brief:

Wie liefheeft, komt uit God en kent God. Niemand heeft God ooit gezien, maar als we elkaar liefhebben woont God in ons.

Het is Kerstmis. Ook doorheen alle toeters en bellen, loze beloftes en valse schijn, zal het LICHT van de LIEFDE  blijven doorbreken.

Dat het LICHT in ons mag blijven branden.