Kiezen we voor een gevoel van veiligheid, of durven wij een onzekere toekomst aan? En wat is trouwens een veilige keuze in onze wereld van nu? Een column van Jan Peters.

In het vroege ochtendlicht loop ik met onze hond door het bos. De zon komt op, de koeien met hun jonge kalfjes staan met hun poten in het water aan de rand van het ven. Mijn hond neemt het voortouw en bepaalt onze wandelroute. Ik laat haar (tot op zekere hoogte) het initiatief. Op onverwachte momenten slaat zij af, zijpaadjes in. Ik volg. Ik probeer haar keus te begrijpen. Ik let op hoe ze kiest: niet de kortste route terug naar huis, integendeel: moe is ze nog lang niet. Dan zie ik het: ze kiest ze uit, smalle, beschutte paadjes met een veilige hoge begroeiing langs de kant. Telkens weer opnieuw.

Nieuw bestuur

De zonovergoten bestuursvergadering van een internationale katholieke vereniging, deze keer gehouden in Polen. Nog voor de zomer moet de helft van de bestuursleden worden vervangen. Jammer genoeg, het is een enthousiast en goed ingespeeld team. Maar termijnen lopen af en de statuten zijn hard en onverbiddelijk: maximaal tweemaal vier jaar en dan is het afgelopen.

De verhoudingen in het bestuur worden omgekeerd; de mannen nemen het roer over, jongeren en leken verdwijnen

We hebben de nationale afdelingen om voordrachten voor nieuwe bestuursleden gevraagd; we krijgen er precies genoeg op tafel om het bestuur weer aan te vullen tot het huidige aantal van twaalf, een mooi symbolisch getal voor een christelijke organisatie.

Aardverschuiving

We leggen de voordrachten naast de huidige samenstelling van het bestuur. Een ware aardverschuiving. Waar het bestuur nu nog in meerderheid uit vrouwen bestaat, worden de verhoudingen omgekeerd, de mannen nemen het roer over. En de jongeren verdwijnen; alle kandidaten zijn boven de vijftig. En onder de twaalf leden van het vernieuwde bestuur blijken er plots vijf priester, toch wel vreemd voor een internationale lekenbeweging.

Ik probeer die keus te begrijpen. Is het toeval? Dat zou kunnen; de nationale afdelingen weten van elkaar niet wie er door de anderen wordt voorgedragen. Of is het misschien toch een kiezen voor zekerheid, het veilige beschutte paadje door het bos van de onzekerheid in onze tijd? Liever geen risico nemen met jongeren; dan liever priesters van middelbare leeftijd?

Beschut paadje

Wat nu te doen? De geschiedenis haar gang laten gaan of toch maar proberen haar een beetje naar onze hand te zetten? Het laatste dus. We zijn bewust op zoek gegaan naar jonge, vrouwelijke leken met een goede spreiding over de continenten. We hebben ze gevonden; er ligt nu een kandidatenlijst waaruit echt te kiezen valt met naast de priesters ook enkele (jonge) vrouwen. Hoe de keuze door de leden van algemene vergadering binnenkort uit zal vallen? Dat is nog even de vraag. Kiezen ze voor een gevoel van veiligheid, het beschutte paadje, of durven ze een onzekere toekomst aan? En wat is trouwens een veilige keuze in onze wereld van nu?

Met mijn hond raakte ik plotseling verzeild tegenover een kudde paardjes. Maar veilig thuisgekomen zijn we wel.

Afbeelding boven dit artikel: Stock.xchng