We hebben zes maanden oorlog in Gaza achter de rug. Het lijkt het erop dat Israël aan zijn laatste fase van verovering begint, nu het anderhalf miljoen mensen het bevel heeft gegeven om hun toevlucht te zoeken in Rafah, een grensstad met Egypte. Binnenkort is er misschien bijna niemand meer over in de rest van Gaza.

Er zijn verschillende oorlogen geweest in Gaza, maar deze keer zijn er duizenden menselijke slachtoffers en meer ruïnes als nooit tevoren. Vrede lijkt niet nabij. Er is lijden, verlies van mannen vrouwen, kinderen en baby’s maar bovenal is de menselijkheid verloren.

Oorzaken van de oorlog

Waarom deze nieuwe oorlog? De directe oorzaak is de afschuwelijke Hamas-aanval op 7 oktober 2023. Maar een andere directe oorzaak is de permanente belegering van het hele Gazaanse grondgebied vanaf 2007, toen de politieke partij Hamas de regerende autoriteit van de enclave werd. Sindsdien staat het hele gebied – 2,5 miljoen mensen op een oppervlakte van 141 vierkante mijl – onder een totale militaire belegering, opgelegd door Israël en Egypte. En sinds 7 oktober hebben de militaire operaties van Israël zelfs de meest noodzakelijke humanitaire hulp voor Gaza beperkt, tot op het punt dat het nu op de rand van hongersnood staat.

De echte oorzaak is het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen. Dat begon in 1948 en geen enkel vredesakkoord kon er een einde aan maken. Het lijkt erop dat de internationale gemeenschap die oorzaak negeert.

Tijdens de Israëlische militaire bezetting heeft Gaza – en heel Palestina – te maken met duizenden doden, nog eens duizenden politieke gevangenen en vernielde huizen. Op alle wegen staan militaire controleposten die de bewegingsvrijheid en het dagelijks leven verstoren en een verlamde, afhankelijke Palestijnse economie creëren. Kortom, we verkeren in een permanente staat van oorlog. Dit is de hoofdoorzaak van alle oorlogen in Gaza, inclusief die van 7 oktober. En ondanks het zinloze, onmenselijke geweld van de huidige oorlog, zullen er nog meer volgen als er geen rechtvaardige en duurzame vrede wordt bereikt tussen de twee volkeren.

Het is geen oorlog meer, het is een bloedbad

De oorlog moet onmiddellijk stoppen, want het is geen oorlog meer. Het is een bloedbad. Maar wat komt er na de oorlog?

Israël, als bezetter van Gaza, moet de verantwoordelijkheid nemen voor het zoeken naar een duurzame vrede met gelijke rechten voor iedereen. Anders zullen we getuige zijn van een onnodige nederlaag voor iedereen. Het is tijd dat het Israëlisch-Palestijnse conflict weer op de internationale agenda komt te staan en dat de wereldgemeenschap de verantwoordelijkheid neemt voor het opbouwen van vrede, wat tot op heden onmogelijk leek.

Veiligheid voor beide volken

Vrede betekent de veiligheid van Israël en tegelijkertijd de veiligheid van het Palestijnse volk. In feite is de fundamentele vraag die vandaag rijst: Heeft het Palestijnse volk het recht om thuis te zijn, in haar eigen land, in eigen steden en dorpen? Op deze vraag heeft de huidige regering in Israël nee gezegd. In plaats daarvan probeert Israël het Palestijnse volk met geweld te verdrijven, waardoor het voor hen vrijwel onmogelijk wordt om een normaal, humaan leven te leiden en hun gezinnen op te voeden in hun eigen land. Dat kan voor niemand een weg naar vrede of veiligheid zijn.

Om vrede te bereiken moeten we eenvoudigweg toegeven dat zelfs in dit conflict mensen gelijkwaardig zijn. Israëli’s en Palestijnen zijn gelijk geschapen door God, naar het beeld van God, en zijn in staat om lief te hebben in plaats van te doden. In dit heilige land is er ruimte voor beide volkeren om dezelfde politieke rechten uit te oefenen: twee staten, elk thuis, onafhankelijk, vrij en in staat om zich te verzetten tegen een terugkeer naar oorlog. We hebben decennialang oorlog meegemaakt; we hebben nu een nieuwe manier van denken nodig die een duurzame vrede bewerkstelligt.

Wie zijn de echte vrienden?

Wie is verantwoordelijk voor het opbouwen van deze vrede? In de eerste plaats de twee volkeren zelf, Israëliërs en Palestijnen. Vervolgens de internationale gemeenschap, de vrienden van Israël en Palestina. De echte vrienden van Israël zijn degenen die Israël helpen vrede te bereiken. Israël militair sterker maken om oorlogen te winnen zonder zekere veiligheid te krijgen, is geen vriendschap of echte hulp voor Israël.

Men kan zich afvragen: Zijn de twee volkeren in staat om in vrede te leven, elk in hun eigen staat? Waarom niet? Er is sinds mensenheugenis veel lijden en onrecht, dat is waar. Maar er is ook de wil om te leven en er is de fundamentele goedheid die God in iedereen heeft neergelegd. God heeft de mens geschapen die in staat is om te leven eerder dan te sterven, om lief te hebben eerder dan te doden.

Eerst vrede met Palestina

De zekerste weg naar vrede is een directe confrontatie met de vijand, vooral wanneer twee vijanden hetzelfde land delen. Een duurzame vrede kan niet door krachten van buitenaf tot stand worden gebracht. Israël moet dus eerst vrede sluiten met het Palestijnse volk en daarna met alle landen in de regio. Alleen het verbeteren van de relaties met andere naties in de regio – wat ook wel de “Abrahamitische alliantie” wordt genoemd – garandeert geen vrede als de vijandelijkheden met het Palestijnse volk worden voortgezet. Eerst komt er vrede thuis, daarna pas met de buren.

Er moet ook worden opgemerkt dat vrede tussen de huidige regimes in de regio niet hetzelfde is als vrede met de volkeren in de regio. Volkeren kunnen vijanden blijven ondanks vredesverdragen tussen regeringen. Vrede komt er alleen als er vrede wordt gesloten met het Palestijnse volk. De wereldmachten kunnen proberen om oplossingen op te leggen, maar deze wissen de vastberadenheid van de onderdrukten niet uit.

Foto door Sunguk Kim via Unsplash