webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
Thomas Quartier had nooit verwacht monnik te worden. Hij was een rebel die demonstreerde tegen onrecht. Hoe kunnen die twee extreme werelden samenkomen?
In zijn boek Heilige woede verkent Thomas Quartier zijn roeping als monnik. Na een periode van grondig zelfonderzoek vat hij die roeping samen met twee woorden: heilige woede. In deze aflevering van de podcast Over Leven Gesproken vertelt Quartier aan Ignis hoe hij na vele omzwervingen uiteindelijk het monnikskleed aantrok. Iets wat hem op dat moment onverwachts nog volledig op z’n kop zette. “En dat doet het soms nog, dan word ik ’s ochtends wakker en zie ik als eerste dat habijt aan de haak hangen. Dan denk ik: nou dat is het dus”. Maar het kloosterleven bleek voor hem dé vervulling te zijn om maatschappelijk geëngageerd te leven.
De muziek in de podcast is opgenomen door Ignis. We horen de monniken van de Sint Willibrordsabdij in Doetinchem zingen, het klooster waar Thomas Quartier woont.
Nieuwsgierig naar meer afleveringen? Priester Erik Galle schreef meditaties bij de kruisweg. Dat schudde hem flink door elkaar.
Houd onze Facebookpagina in de gaten of schrijf je in voor onze nieuwsbrief. Alle podcasts van Ignis vind je hier op SoundCloud.
Heilige woede, niet meteen woorden die je in verband brengt met een monnikenleven dat bestaat uit liturgie, lezen, studeren, werken, omhuld met stilte. In een van de eerste bladzijden van zijn boek schrijft Quartier: “Je moet je eigen woede onder ogen zien en wel radicaal en diepgaand”. Wat bedoelt hij daarmee?
“Het heilige lijkt niet te rijmen met een heftige emotie als woede. Het kloosterleven associeren mensen met rust, vredigheid en balans. Mij gaat het er niet om te zeggen dat ik iedere dag in de kerk sta te koken van een woede die eruit moet. Nee, dat wij in vreedzaamheid de kerk uit kunnen lopen is het resultaat van het heiligen van onze woede. In het klooster heb ik een manier gevonden om mijn woede niet weg te drukken, maar om die woede op een hoger niveau te tillen.”
“In eerste instantie is het verontrusting. Over wat ik als onrechtvaardig en onderdrukkend ervaar. Dat klooster helpt mij om dat in een baan te leiden, zodat het mij een monnik laat zijn. Het klooster brengt mij bij mijzelf en maakt mijn woede leefbaar. Ik ben een gepassioneerd type, kun je wel zeggen, die moeilijk een draai kon vinden naar een levensvorm. Tot mijn dertigste kon ik makkelijk volhouden dat ik nog de angry young man van zestien was. Maar op een gegeven moment stuitte ik op een grens. Niet dat ik het uitgaansleven niet meer aankon, maar ik begon vragen te stellen: waar moet al die passie en die drang om de wereld te verbeteren mij naartoe leiden?”
“In kloosters was het heel lang zo dat gevoelens er niet mochten zijn. Boosheid moest je maar wegslikken. Liefde was een groot schrikbeeld, vriendschappen mochten er niet zijn. Natuurlijk, je moet het leefbaar houden, maar ik weiger te accepteren dat er niet zoiets als sympathie mag zijn binnen een geestelijke levensvorm, of welke levensvorm dan ook. Maar die emoties moet je dus heiligen. Je mag er niet in kopje onder gaan.”
De vorige gast in onze podcast Over Leven Gesproken was gevangenisaalmoezenier Leo de Weerdt SJ. Hij vertelt hoe de gevangenis hem zijn vrijheid teruggaf.
Jezuïet Leo de Weerdt brengt dagelijks heel wat uurtjes door in de Brusselse gevangenis Sint Gillis. Als hoofdaalmoezenier luistert hij naar de verhalen van de gevangenen. Waar gaan die over? Over schuld, schaamte, pijn, verdriet en de kwetsbaarheid van de menselijke waardigheid. Geknakte zielen openen zich. De Weerdt probeert de mens te zien zoals hij of zij is, en in die mens te zoeken naar waarheid, waardigheid en hoop – zaken die dikwijls onder druk staan in het gevangeniswezen.
Foto Thomas Quartier door Claudia Venhorst.
