Intensiteit en passie is wat films voor en over ‘twenty-somethings’ verbindt – met zeer wisselende resultaten. Een bespreking van vijf recente twintigerfilms.

Tijd voor twintigers! Met de schoolvakantie is de serie tiener-zomerfilms bijna afgelopen (deze week komt de Britse film X + Y nog uit, een aanrader) en aangezien de universiteiten nog niet echt zijn begonnen, worden er deze week maar liefst vijf films over twenty-somethings uitgebracht, uit even zoveel landen.

Over armoede en honger wordt weinig gezegd, wat tekenend is

Die zijn wel bijna allemaal in het Westen gelegen, in de Oude Wereld, waar generaties jongeren lijken op te groeien die zich geen raad weten met de harde feiten van het leven: werk en relaties, liefde en dood. Over armoede en honger wordt er weinig gezegd, wat ook alweer tekenend is. Wat de vijf films verbindt, is de intensiteit die in het verhaal gelegd wordt, door de tijd te verdichten, door passies vrij spel te geven, of door de dance scene tot het ultiem kader van het ‘echte’ leven te maken.

Een dag in ‘t jaar

De filmtip voor deze week is de Nederlandse low-budget Een dag in ’t jaar. Drie jonge mensen, verbonden door een verlies, verlaten een nieuwjaarsfeest in Amsterdam en beginnen doelloos door de stad te dwalen, verloren in de tijd en in hun relaties met elkaar, totdat ze echt met elkaar geconfronteerd worden. Denken, draaien en schrijven liepen door elkaar heen bij het maken van de film, zodat bij het draaien van de eerste scène nog niet duidelijk was hoe de personages zich zouden ontwikkelen. Het resultaat is inderdaad verrassend.

Victoria

Echt in één nacht plus dag gesitueerd is de Duitse krimi Victoria, gefilmd in één enkele take, over de gelijknamige Berlijnse party girl die met drie mannen op stap gaat en betrokken raakt bij een bankoverval. De film, 2 uur en 20 minuten lang, laat zich zien als een bad trip die niemand onberoerd zal laten: óf je vergeet hem zo snel mogelijk, óf je raakt eraan verslaafd om er alles uit te kunnen halen wat erin zit. Transcedentale cinematografie.

Student

Dat kan niet gezegd worden van Student, een Kazachstaans misdaaddrama waarin platte filosofie gekoppeld wordt aan even plat geweld als antwoord op niet minder platte rijkdom, tegen een achtergrond die post-communistisch had moeten zijn, maar eigenlijk conventioneel kapitalistisch is. Wie Schuld en boete van Dostojevski (waarop de film gebaseerd is) een vreselijk boek vindt, zal in deze film veel van zijn dislikes jegens een bepaalde vorm van Russische vertelkunst terugvinden, zoals de doelloosheid van de personages, de noodlottigheid van het leven en de traagheid van het verhaal. Wie wél van Schuld en boete houdt, zal de matige acteurs betreuren.

Love

En dan is er Love, de Franse erotische 3D-film die beter Sex genoemd had kunnen worden, want dat is wat er vooral getoond wordt. Een Amerikaanse filmstudent in Parijs denkt een dag lang terug – met veel XTC en cocaïne – aan de ménage à trois met zijn ex en zijn huidige vrouw. Film moet worden gemaakt met bloed, sperma en tranen, vindt hij, en dat lijkt ook het motto van de regisseur te zijn geweest. Arthouse-porno dus, zonder ooit echt opwindend te worden of, helaas, echt diepzinnig. Seks zonder tederheid is maar saai.

We are your friends

Van de andere kant van de oceaan komt We are your friends, een vehikel voor tieneridool Zac Efron (28), die een 23-jarige DJ speelt die ervan droomt om door te breken. Muziek en liefde zijn de voornaamste ingrediënten in dit popcornproduct, gelikt geordend rond de grijze ogen, witte tanden en gespierde armen van Zac. De slogan “You only need a laptop, some talent and one track”, namelijk om beroemd te worden, schijnt tot verontwaardiging bij echte DJ’s geleid te hebben. Echte mensen in het algemeen kunnen zich ergeren aan het filmmotto: “We are your inspiration, we are your voice, we are your future”. American dream…