La Pie Voleuse (de stelende ekster) van Robert Guédiguian speelt zich af in L’Estaque, een voormalige visserswijk aan de rand van Marseille. Zoals vaak bij Guédiguian vormt deze plek niet louter het decor, maar de voedingsbodem voor een sociaal geladen verhaal over morele grenzen, menselijke kwetsbaarheid en hoop.

De regisseur, zelf geboren in L’Estaque in 1953 als zoon van een Duitse moeder en kleinzoon van Armeense migranten, groeide op in de arbeidersrealiteit van de havenstad. Zijn films ademen een marxistisch geïnspireerde betrokkenheid: ze focussen op de strijd van gewone mensen tegen sociale ongelijkheid, maar doen dat nooit pamflettair. Wel met empathie, nuance en een scherp oog voor de tragiek van alledaagse keuzes.

In La Pie Voleuse staat één vraag centraal: wat is écht fout?

Guédiguian werkt al decennia met een vast ensemble acteurs. Ariane Ascaride, zijn echtgenote, heeft een hoofdrol. Zoals steeds spelen de acteurs met een opvallende présence — niet louter als personages, maar als dragers van iets groters: een universeel menselijk drama. Die licht theatrale toon verleent de film symbolische kracht, zonder de realiteit uit het oog te verliezen.

In La Pie Voleuse staat één vraag centraal: wat is écht fout, en wat wordt slechts als fout gezien vanuit een beperkte blik? De titel verwijst naar Rossini’s opera La gazza ladra, waarin een dienstmeisje onterecht wordt beschuldigd van diefstal.

_{(tekst gaat door onder afbeelding)}

Verraad?

Het verhaal: Maria (Ariane Ascaride), een goedlachse zestiger, zorgt voor hulpbehoevenden. Eén van hen is Monsieur Moreau, een vriendelijke gepensioneerde leraar in een rolstoel. Tussen hen groeit een warm en speels vertrouwen. Maar Maria maakt een fatale vergissing: uit geldnood gebruikt ze cheques van Moreau voor haar familie. Ze koopt oesters voor zichzelf en betaalt pianolessen voor haar kleinzoon. Kleine pleziertjes, groot verraad?

Wanneer een van de cheques opduikt na waterschade in een muziekwinkel, komt alles aan het licht. Moreau’s zoon, Laurent, wil gerechtigheid. Maar Laurent wordt verliefd op Maria’s dochter — en reageert dan toch met begrip. De situatie ontspoort niet tot een klassiek juridisch drama, maar sluimert voort als morele impasse.

Wie draagt schuld?

Guédiguian dwingt de kijker tot introspectie. Wie draagt hier schuld? De vrouw die stal? Of de omstandigheden die haar ertoe drijven? De film verschuift langzaam van perspectief en bevraagt zo onze oordelen. Wat eerst als fout aanvoelt, krijgt gaandeweg de gelaagdheid van tragiek en menselijkheid.

Wat begon als een veroordeling, eindigt in twijfel

Er is geen grote catharsis. Geen helden, geen verlossing. Maar er is beweging: wat begon als een veroordeling, eindigt in twijfel. De kijker — net als de personages — wordt uitgenodigd om verder te kijken dan schuld en straf, en te vragen wat het betekent om mens te zijn, in een wereld die te snel oordeelt en te traag begrijpt.

La Pie Voleuse is een fijnzinnige en indringende film over barmhartigheid. Niet als goedkoop excuus, maar als uitnodiging tot herbeginnen. In een tijd waarin verharding de toon zet, herinnert Guédiguian ons aan de nood aan zachtheid, nuance en vergeving.