“Na een lange rit door een donkere tunnel ben je aanbeland op hetzelfde naargeestige station…” Een column van Guido Dierickx over het barre economische en politieke klimaat.

Dit zijn kille tijden. De winter is troosteloos en het politieke klimaat is dat nog meer. Ik hoor mensen praten over emigreren. Maar dat is een omslachtige onderneming.

Daarom dit meer praktische voorstel. Laat nu die chirurgische ingreep uitvoeren die je al een tijdje hebt uitgesteld. Je zal in het hospitaal met open armen ontvangen worden, ook al staat onze gezondheidszorg onder budgettaire druk. Het hospitaal is een goede plek om te schuilen voor het ondraaglijke gehakketak over de werking van onze bewindslieden.

Een abdij van contemplatieve monniken is dat nog meer, maar die ontsnappingsroute durf je aan seculiere landgenoten niet aanbevelen. Bovendien heb ik vernomen dat daar soms kranten toegelaten worden.

Sussende stemmen

Nee, dan is een hospitaal een meer praktisch alternatief. In het hospitaal wordt het slechte weer daarbuiten betekenisloos, het wel een wee van de samenleving eveneens. Niemand om over politiek te praten. De enige geluiden hier zijn het gesnurk van de andere patiënt in de kamer en de sussende stemmen van de verpleegsters. Je kan je nu niet opwinden over de toekomst van het gemenebest. Je moet en je mag je aandacht beperken tot al die draadjes en buisjes in je lichaam. Wanneer mogen die weg? Lastig zijn die, maar ze hebben één voordeel. Ze beletten je met nog iets anders bezig te zijn.

Of toch niet helemaal. Want je koestert de hoop dat het binnenkort beter zal gaan. Het is alsof je op een trein gestapt bent in een naargeestig station aan de noordzijde van de Alpen om straks uit te stappen aan de zonnige Italiaanse zuidzijde. Laat de trein maar rijden. Hoe langer de rit duurt, hoe mooier het zal zijn aan de andere kant.

Onburgerlijk egocentrisme

Helaas, dat kan tegenvallen. Je verlaat het hospitaal en wat merk je? Het weer is nog altijd miezerig en het politieke klimaat nog altijd troosteloos. Na een lange rit door een donkere tunnel ben je aanbeland op hetzelfde station aan de noordzijde van de Alpen. In het hospitaal mocht je toegeven aan je onburgerlijk egocentrisme, kon je schuilen achter de goede zorgen van de verpleging. Aan de uitgang van het hospitaal kan dat niet langer. Er is nog altijd die financiële crisis en de euro is nog altijd niet gered. Nog altijd geen ware staatslieden om te waken over de welvaart en het welzijn van onze Europese samenleving. Ja, ze zijn doende. Dat kan je opmaken uit enkele verwarrende perslekken en de commentaren van verslaggevers die het ook niet weten. Je staat opnieuw in dat naargeestige station en geen bus of taxi om daar weg te geraken.

Deze column verscheen eerder in het weekblad Tertio.