Commentaar op het beleid van dit kabinet?  “Het Nederlandse volk heeft dit beleid gewild.” Als een mantra galmt het momenteel door de politiek. Het wordt gehanteerd als de onderbouwing van elk dom of asociaal plan, haalbaar of niet. Bijna jubelend:  “Dit wordt het strengste asielbeleid ooit.” 

En ja, dat  allemaal omdat wij als volk dat vorig jaar zo hebben uitgesproken bij de parlementsverkiezing. Wij  worden verondersteld dit te steunen.

Als er nu verkiezingen werden gehouden zou dit kabinet zijn meerderheid dik verloren hebben

Voor het gemak vergeten kabinet en de vier coalitiepartijen maar liever, dat bijna de helft van het Nederlandse volk dit kabinet en dit beleid dus niet heeft gewild. Bovendien zou volgens recente peilingen – wat die ook waard mogen zijn – als er nu verkiezingen werden gehouden dit kabinet zijn meerderheid dik verloren hebben. Waar blijft “het Nederlandse volk” als steunbeer voor dit nieuwe beleid?

Met de vuist op tafel slaan

Intussen draait de molen gewoon door: “We hebben Brussel alvast laten weten, dat we uit het Europese asielbeleid gaan  stappen.” “Brussel zal ons voor de mestproblematiek opnieuw een uitzondering moeten geven. We gaan daar met de vuist op tafel slaan!” En  voor de regeling van het asielbeleid op korte termijn hebben we een slimme oplossing gevonden om het democratische besluitvormingsproces daarover te omzeilen.” Het argument daarvoor is, dat ons land in crisis is, en wel een asielcrisis. Vragen daarover? “Het Nederlandse volk ervaart een asielcrisis.” Maar wie heeft ons dat aangepraat, als er al sprake is van een echte crisis? Wie zijn het die alle schuld voor de maatschappelijke problemen (woningbouw, gezondheidszorg, onderwijs) op de schouders van de vluchtelingen geschoven hebben, zonder onderbouwing?

En dit alles omdat wij als Nederlandse volk dat zouden willen, althans de meerderheid van ons volk.

Bekentenis

En laat ik het maar bekennen, ook ik behoor tot die meerderheid waarop leden van het kabinet zich graag baseren. Ik heb vorig jaar op Pieter Omtzigt gestemd, op zijn partij “Nieuw Sociaal Contract.”  Niet alleen vanwege de aansprekende en veelbelovende naam van deze partij, maar omdat zij  de belofte inhield van echte vernieuwing van de politiek. Op weg naar rechtvaardigheid en saamhorigheid, een overheid ten dienste van maatschappelijk middenveld en burger.

Volgens die peiling zou er nu maar een derde van de NSC-fractie overblijven

Het huidige beleid, het huidige kabinet waarin de partij ondergaat in de retoriek en het populisme van Wilders (laten we niet vergeten dat de PVV geen democratische partij is, maar formeel alleen Wilders zelf) heb ik dan ook allerminst gewild. Dat geldt – volgens diezelfde peiling – niet alleen voor mij, maar ook voor een aanzienlijke meerderheid van de toenmalige NSC-stemmers. Er zou maar een derde van de fractie overblijven.

Vergeet het maar

Dus kabinet: vergeet maar dat ik tot jullie achterban behoor. En pas een beetje op met die kreet: “Het Nederlandse volk heeft dit meest rechtse kabinet ooit gewild.” En probeer op zijn minst democratisch te blijven en te realiseren dat wij voor onze welvaart en ons welzijn afhankelijk zijn van onze open samenwerking met andere landen in Europa.

Het publieke zwijgen van onze bisschoppen zit me dwars

Dat de ontwikkeling in de politiek van ons land  me grote zorgen baart; dat mag uit het bovenstaande blijken. Wat me daarbij ook dwarszit, is het publieke zwijgen van onze bisschoppen. Een heldere reactie vanuit hun college, gebaseerd op de katholieke sociale leer, zou een sterke bijdrage kunnen zijn in het huidige bewust gepolariseerde debat. De herinnering aan Titus Brandsma zou hierbij een gloedvolle introductie kunnen vormen.