De verfrissende indruk van de streekkrant. Guido bladert er met plezier doorheen. Want zo’n krant is “groots in het tonen van het leven van mensen aan de basis van onze grote samenleving”.

Ieder dag valt hier de streekkrant in de brievenbus. Denk niet dat wij onze tijd verspillen aan het lezen van weinig nieuwswaardige ditjes en datjes. Over de kleine voetbalploeg in een afgelegen dorpje dat eindelijk nog eens kon winnen. Over de toneelvoorstelling van een stelletje amateurs in een parochiezaaltje. Over de buurt die een feest organiseerde voor een honderdjarige. Over de parochieraad die een kapelletje liet opknappen. Ja, afzonderlijk genomen zijn dat heel kleine nieuwtjes maar samen geven zij een verfrissende indruk van het leven van mensen aan de basis van onze grote samenleving.

Allemaal een kleine duit in het zakje

De voetbalclub wordt niet gefinancierd door de ticketverkoop aan het grote publiek en de toneelvereniging niet door het ministerie van cultuur. Ze moeten het hebben van mensen die samenwerken en die allen hun kleine duit in het zakje doen. Zij vormen samen het “middenveld” dat geprangd zit tussen de economische grootmachten en de politieke overheid. Soms mogen ze rekenen op de steun van de plaatselijke middenstand, mits die reclameborden mag aanbrengen rond het voetbalveld. Maar in hoofdzaak drijven die verenigingen op de inzet van grotendeels vrijwillige medewerkers.

Kortom, in het lokale gebeuren is veel wederzijds vertrouwen te ontwaren

Het is goed te mogen merken dat dergelijke medewerking bestaat. Het is goed te mogen merken dat er mensen zijn die op andere mensen vertrouwen en die zich door andere mensen vertrouwd weten. En die daarom nog ander lokale initiatieven aandurven, samen met anderen, zonder eerst hun eisen op te lijsten als “rechten” om die zo voor te leggen aan de overheid. Want eisen inkleden als “rechten” doe je als je vreest anders geen welwillende aandacht te krijgen van de politieke overheid en van grote economische sponsors.

Kortom, in het lokale gebeuren is, voor wie goed toekijkt, veel wederzijds vertrouwen te ontwaren. Leden van kleine gemeenschappen kunnen die gemakkelijker opbrengen. Over dergelijk wederzijds vertrouwen lees je in de streekkrant. 

Vernuft, volharding en samenwerking

Dat vertrouwen kon je ook zien in de documentaire die onlangs door een televisiezender werd uitgezonden. Die ging over “De Alpen”, van Slovenië over Oostenrijk en Beieren naar Zwitserland. De camera filmde uiteraard prachtige beelden van hoge bergtoppen en uitgestrekte gletsjers. Landschappen om bij weg te dromen. Maar ook beelden van valleien waar mensen zich een bestaan verzekeren met vernuft, volharding en samenwerking.

En het meest verrassende: een familiebedrijfje dat orgels bouwde

Verbazend en vertederend is het te zien waartoe de mensen in die kleine gemeenschappen in die afgelegen dorpen in staat zijn geweest. Er waren boeren bij die kaas maakten. Wat zou je anders verwachten in een streek waar bijna alleen gras wil groeien? Maar er was ook een stel imkers dat heerlijke honing oogstten, zuiver zoals enkel honing in de bergen kan zijn. Er was een kleine onderneming die kerkklokken goot en een familie die violen vervaardigde. En het meest verrassende: een familiebedrijfje dat orgels bouwde, met alles erop en eraan, één orgel per jaar. Eén kunstambacht naast vele andere kunstambachten. Dat er daar zo vele te vinden zijn, dat kan geen toeval zijn…

Mooi voor de dag komen

Dat kleine nieuws krijgen we niet te lezen in onze grote kranten. Die leggen zich toe op het grote, op het opzienbarende nieuws waarboven grote titels prijken. Het kleine nieuws is niet even opzienbarend. Toegegeven, soms krijgt dat kleine nieuws een te rooskleurig vernis. Soms klinkt het als een stukje reclame voor bedrijfjes, verenigingen, sportploegjes die zich vergeten voelen. Ook kleine mensen willen wel eens mooi voor de dag komen, desnoods in de streekkrant. Die reclame is hun gegund. Hun nieuws is dikwijls hartverwarmend, wat bij het grote nieuws zelden het geval is.