Ben Frie las De weg van het hart, de biografie over André Louf. Hij vindt het boek fascinerend, maar de leeservaring merkwaardig. Het verhaal van Louf komt namelijk wel erg dicht bij zijn eigen verhaal.
Een merkwaardige kennismaking: een indringende schets van het leven van dom André Louf: abt, leidinggevend in zijn gemeenschap en ver daarbuiten, de weg wijzend naar verinnerlijking, deemoed en opgaan in Christus. Actief in de tijd van het aggiornamento van het Tweede Vaticaans Concilie, een beweging die hij gebruikte om nog gerichter de innerlijke weg te gaan naar het resultaat van geestelijk leven: onverbrekelijke verbondenheid met Christus.
Waarom merkwaardig? Charles Wright schrijft over Louf, maar ik werd telkens in mijn eigen geestelijk levensverhaal gedompeld. Het monnikenleven lijkt monotoon, verstild, misschien wel voltooid. Maar het tegendeel is waar: hoe stiller de monnik wordt, hoe intenser de innerlijke bewegingen. Wat een tijdlang voor kennisgeving was aangenomen (theologische inzichten, literaire research enz.) verschrompelt bij het ontwarren van de innerlijke ervaringen van aanvechtingen, gehechtheden en misleidingen. Waarheid vervaagt en licht tegelijk op. De monnik is aan zichzelf overgeleverd, lijkt het contact met de werkelijkheid te verliezen maar vindt in zichzelf op grote diepte een onweerlegbare bestaansgrond: in God. Al het eigene wordt afgestaan en dan weer hervonden als de eigen vertolking van Gods wezen in de mens. Zelfloze liefde, grote bewogenheid, ontroering en dan weer de angst dat er niets meer is – of de vreugde daarover. Stilte.
Ik ben jezuïet, maar mocht twee jaar leven te midden van trappisten. Het waren niet zozeer de geschriften die mij boeiden, maar veel meer de diep beleefde stilte zelf als plaats van godsontmoeting. Het van alles beroofde leven van monniken is bar en niets ontziend, maar het toont en baant de weg naar innerlijke vrijheid. De weg van het hart – het geestelijk testament van André Louf roept dat allemaal op, omdat de uitgebreide research van Wright razend knap geordend is om bij de lezer te bereiken dat hij of zij zelf in het proces van geestelijke groei meegenomen wordt.
De uitgebreide research van Wright is razend knap geordend
Louf werd een van de bekendste Westerse monniken van de twintigste eeuw. Als jongen van 18 trad hij in bij de trappisten van de Katsberg (Frans-Vlaanderen). Hij werd abt van deze abdij en zou dat 34 jaar blijven, ook al koesterde hij lange tijd de wens als kluizenaar te leven. Die wens ging in vervulling in de laatste jaren van zijn leven; het werd de kroon op een monnikenbestaan dat ver buiten de abdij, ja zelfs over de landsgrenzen heen een enorme uitstraling had.
Misschien helpt het om dit geschrift goed te verstaan als je wat ingevoerd bent in deze manier van leven, die voor velen eerder lijkt op sterven. Een bewust gekozen dood, maar dan geestelijk, het kruis ervaren maar dan ook gaan vermoeden wat het betekent om na drie dagen te verrijzen. Het eeuwige dient zich aan en wordt voelbaar en concreet, ja het wordt waarheid.
Pedagoog van de vrijheid en getuige van de contemplatieve quies (rust)
Dom Louf droomt jarenlang van een teruggetrokken en eenzaam leven, maar moet als vele geestelijke leiders de wereld in van reizen, besturen, luisteren, ophelderen, inspireren… Desalniettemin moet hij zelfs in dit godgewijde leven al zijn verworvenheden opgeven om tot de vreugde te komen van de eenvoud en het stil volgehouden gebed als omgangsvorm met God.
Een fenomenoloog van het geestelijk leven. Geoefend in de kunst van het innerlijk luisteren. Polyglot. Breed getalenteerd. Een lange reeks onthechtingen ontmantelt hem in een pijnlijke onophoudelijke zoektocht als pedagoog van de vrijheid en getuige van de contemplatieve quies (rust). Zijn allerlaatste woorden: ‘Christus, Christus, Christus’. Een fascinerende biografie.
Charles Wright. De weg van het hart – Geestelijk testament van André Louf. Halewijn, Antwerpen, 2018, 99 blz. €28,95