…de Zoon, en de Heilige Geest. Wat zeggen we eigenlijk als we een kruisteken slaan? Iets over de liefde van God, aldus Rob Faesen SJ. Een meditatie naar aanleiding van Drievuldigheidszondag.

Komende zondag gaat in de liturgie onze aandacht naar de Heilige Drievuldigheid. Eén week na Pinksteren doen we als het ware een terugblik naar de paastijd. Want heel de periode van de Goede Week tot en met Pasen is in de liturgie één grote meditatie over het leven van de Drie-eenheid, en op deze dag blikken we daar even op terug.

Geloofsleven

Eigenlijk is het een jammer dat in de loop van de tijd het woord ‘Drievuldigheid’ in de taal van de Kerk een abstracte betekenis gekregen heeft. Spontaan denken we bij dat woord aan een abstracte, theologische kwestie, namelijk dat de drie goddelijke personen toch één God zijn. “Drie en toch één, hoe kan dat samengaan” – dat is dan het punt waar de aandacht op toegespitst wordt. En het lijkt wel dat men een heel scherpzinnig verstand moet hebben om zoiets in te zien, en dus laat men dit over aan de specialisten. De Drievuldigheid is dan iets wat de meeste gelovige christenen weliswaar trouw aannemen, maar waar ze weinig op ingaan, en wat de facto niet veel met hun geloofsleven te maken schijnt te hebben.

Eigenlijk is dat jammer. Het leven van de Drie-eenheid hoort tot het hart van ons geloof, en om er iets van te beseffen, hoeven we echt geen bijzonder verstand te gebruiken, maar wel liefde. God is liefde, en dus kunnen we alleen iets van God weten in de mate dat we met liefde beluisteren wat Hij tot ons zegt.

Liefde en lijden

De sleutel om iets te vermoeden van het mysterie van de Drievuldigheid is onze liefde tot God. Wanneer de ogen van ons hart en ons verstand het licht van de liefde krijgen, en we overwegen op die manier wat er gebeurt, vanaf de Goede Week tot en met Pinksteren, dan zien we dat God inderdaad liefde is.

Met die ogen van de liefde kunnen we zien dat al het lijden dat Jezus tijdens de Goede Week meegemaakt heeft, liefde was. Jezus heeft zichzelf gegeven aan de Vader. “Niet mijn wil, maar uw wil geschiede”, zegt Hij, en daarin zien we dat Hij werkelijk, met heel zijn hart, heel zijn ziel en al zijn krachten de Vader liefheeft, en dat Hij ook niets anders verlangt dan zo lief te hebben.

Doopsel

Met de ogen van de liefde kunnen we ook zien dat op het einde van de Goede Week Pasen het grote hoogfeest is waarop de liefde van de Vader alles doorstraalt, als een licht dat alle duisternis verdrijft, en dat Hij heel eerbiedig al de pijn van de liefde ontvangt en omvormt tot stralend licht.

En op dezelfde manier kunnen we zien dat de Heilige Geest die gegeven wordt op Pinksteren, niets anders is dan diezelfde liefde van Jezus. Een vuur van liefde dat alle eeuwen door aan mensen gegeven wordt, vanaf het prilste begin bij het doopsel. Een vuur van liefde dat we zien bij zovele goede, heilige en gelovige mensen, al de eeuwen door. Mensen bij wie de liefde steeds meer lijkt op die van Jezus. Mensen die delen in het leven van God.

Bruiloftsfeest

Wat er gebeurt tijdens de Goede Week, op Pasen en dan op Pinksteren, het is één grote meditatie over Gods leven in liefde. En zo wordt duidelijk dat de heilige Drievuldigheid geen abstract principe uit de theologie is, maar een feest van liefde, goddelijke liefde waarop wij uitgenodigd zijn. Ik denk dat het echt niet toevallig is dat Jezus in parabels en voorbeelden zo dikwijls spreekt over een bruiloftsfeest. Welk menselijk beeld kon Hij beter gebruiken om ons dit feest van liefde duidelijk te maken?

Telkens wanneer we een kruisteken maken, benoemen we de heilige Drievuldigheid. We noemen de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. En eigenlijk benoemen we dus op die manier dat feest van goddelijke liefde, waarop wij uitgenodigd zijn. Het is een mooi gebaar, want op die manier tekenen we ons met Gods liefde. Moge God ons steeds meer doen beseffen hoe mooi, hoe mateloos die liefde is.