Jezuïet en fotograaf Jack McLain heeft een bijzonder oog voor mooie beelden – én de levenswijsheid die erin verscholen ligt. In de rubriek ‘Door de lens’ ditmaal een beeldmeditatie passend bij de adventstijd: over onverwachte gezichtspunten tijdens een ogenschijnlijk vergeefs wachten.

Ik was vroeg op, véél te vroeg, omdat ik graag een zonsopkomst wilde fotograferen. Lang verhaal kort: geen zonsopkomst. Nou ja, de aarde draaide en het werd lichter, maar ik zag geen majestueuze vuurbal die de bergen deed oplichten in spectaculaire kleuren.

Onmogelijke positie

Maar terwijl ik daar vergeefs aan het wachten was, bij de Montserrat in Spanje, merkte ik opeens een vreemd licht op achter en boven me. Het kwam van de kapel van Sint-Michaël. Hoewel de deur gesloten was, kon ik van buiten naar binnen kijken.

Foto: Jack McLain SJ

Deze foto, geloof het of niet, nam ik uit de hand met een sluitertijd van maar liefst 25 seconden. Ik had geen statief bij me, dus ik moest de camera in een onmogelijke positie tegen de tralies vasthouden, en met mijn lichaamsgewicht stabiel houden. Dit is het resultaat.

Ander gezichtspunt

Soms staan we aan de buitenkant van de schoonheid, en kijken we naar binnen. Dat betekent niet, dat we van de schoonheid afgesloten zijn. Misschien moeten we de dingen gewoon een tijdje vanaf een ander gezichtspunt bezien, vanaf een plek waar we misschien niet eens willen zijn, waar we ons niet comfortabel voelen.

Wat is het ongemakkelijke gezichtspunt waar jij het nu mee hebt te doen, terwijl je zoekt naar schoonheid?