Wie zich kan geven, ontvangt de ander. Een overpeinzing op Terschelling over liefde, eenzaamheid en relatie.
Terschelling. Oerol. Het Waddeneiland wordt een week lang theaterdecor. Ik was er vóór Oerol en voelde hoe de wind van het eiland mij bewoog. Het bruisend schroefwater van het veer wordt mijn symbool voor onze innerlijke bewegingen. We worden uiteengeslagen, peins ik, steeds individueler. Zo ruig als dit eiland? Niemand kan alleen zijn. Vreugde als ik iemand vind die bij mij past. Zou het God zelf kunnen zijn?