Een korte reeks beeldmeditaties over mensen op reis. Aflevering 1 van 4: Onze bagage als symbool van alles wat we meesjouwen door ons leven.

Na een zware operatie vertrok een goede collega op voetreis naar Rome, helemaal alleen, met nauwelijks meer bij zich dan de kleren die hij aan had.

Schrijnende beelden van mensen op de vlucht voor oorlogsgeweld. Bijna dagelijks op onze tv. Van hun bezittingen reddend wat hun handen kunnen dragen. Een moeder met alleen haar kleine kind in de armen. Lopend, rennend, waarheen?

Vrij om te zijn wie je bent, vrij om te doen wat je te doen staat

En als ikzelf op weg ga, op vakantie? Kijkend of mijn bagage niet boven de toegestane twintig kilo komt. Toch nog iets meer thuislaten, of kan het in de handtas?

Onze bagage als symbool van alles wat we meesjouwen door ons leven.

Foto: MsSaraKelly/Flickr.com (cc)

Het kan bevrijdend zijn zo’n voetreis te ondernemen zonder alle dagelijkse ballast. “Neem geen dubbele set kleren mee”, laat de evangelist Jezus aanraden. Vrij om te zijn wie je bent, vrij om te doen wat je te doen staat. Vrij.

Maar: het gedwongen moeten achterlaten wat je in je leven omringt, wat een stuk van jezelf is geworden, kunnen we het ons wel voorstellen? Gaat ons meeleven met deze vluchtende medemensen verder dan onze emotie aan het scherm van onze tv?

Onze eigen reisbagage, waar we zuinig mee omgaan, die we verzekeren, want er mag toch niets van verloren gaan…

Wat baat het mij als ik alle schatten van de wereld rond mij heb vergaard?

We kunnen ons misschien wat hulpeloos en verloren voelen tussen die onhandelbare en onbedwingbare bagage die we tijdens ons leven hebben verzameld en die onze eigen persoon soms lijkt te overweldigen. “Wat baat het mij als ik alle schatten van de wereld rond mij heb vergaard, maar dit alles ten koste van mijn eigen menselijke persoon?”

En dan sta je daar eenzaam met al je bagage, midden in de mensenstroom.