Myriam is met pensioen en komt op adem. Maar wat te doen met alle mogelijkheden die ze nu heeft? Ze probeert te onderscheiden.
Hoe het precies werkt, krijg je ook aan jezelf niet uitgelegd, maar soms gebeurt het gewoon. Een boek, een gedicht, een film of een ander kunstwerk lijkt zich aan je op te dringen. Het blijft maar op je pad komen. Eerst valt het je nauwelijks op, maar uiteindelijk kan je er niet meer omheen. Je leest, herleest, kijkt, kijkt opnieuw, kortom je begint met de ‘indringer’ te leven.
Zo trek ik al geruime tijd op met de blinde Bartimeüs (Marcus 10, 46-52 en Lucas 18, 35-43). Eigenlijk was het aanvankelijk vooral zijn plek die tot me sprak: hij zat langs de kant van de weg toch?
Toen ik op 1 september 2021 met pensioen ging, voelde ik me daar terecht komen. Ik was niet langer opgenomen in de stroom van vanzelfsprekende activiteit die me zo veel jaren had gedragen en bij momenten ook had opgejaagd. Langs de kant van weg kreeg ik de ruimte en de tijd om toe te kijken.
Al gauw ontdekte ik dat ik met Bartimeüs meer deel dan zijn plekje
Die ruimte gaf me na de drukte de adem waar ik echt aan toe was. Ze stemde me dan ook oprecht dankbaar. Tegelijk kon ze precies door haar uitgestrektheid ook benauwen. Er kon zoveel en wat moest ik ineens met al die mogelijkheden?
Al gauw ontdekte ik dat ik met Bartimeüs meer deel dan zijn plekje. Wat heb ik nog te doen in de nieuwe levensfase die zich opent? Ik zag en zie het niet altijd helder. Het werd me duidelijk dat ik om beter te zien in de eerste plaats aandachtig zou moeten luisteren in de hoop dat ik in alle vragen, wensen en mogelijkheden die langskwamen de stem van die Ene zou leren herkennen. Schoorvoetend heb ik leren vertrouwen dat die Stem een weg wijst die naar duurzame vreugde en vervulling voert.
Door het weggevallen arbeidsritme kan ik elke ochtend voor het ontbijt al tijd nemen voor stilte en gebed. Die gekregen momenten zetten mijn dagen in een ander licht en kleuren mijn luisteren langs de kant van de weg.
Genieten deed ik toch ook heel dikwijls in mijn werk op school?
Daar vang ik vele stemmen op. ‘En nu eindelijk tijd om te genieten’, die ongetwijfeld goed bedoelde aansporing klinkt het luidst en het vaakst. Ze brengen me bij beelden van citytrips en terrasjes. Mijn invulling natuurlijk, maar ik kan weinig met die versleten uitgewoonde kreet. Genieten, dat is wat de markt senioren opdraagt.
Genieten deed ik toch ook heel dikwijls in mijn werk op school? Echt genieten is vervulling en voldoening vinden. Het is betekenis ontvangen in wat je nog mag en kan doen. Daar ben ik naar op zoek. Blijven luisteren dus en ontdekken dat net zoals voor Bartimeüs Jezus’ eerste woord geen opdracht is. Het is een vraag: Wat wilt ge dat Ik voor u doe?
Ja, wat wil ik dat Hij voor me doet? Wat verwacht ik van al die stille tijd, van mijn pogingen mijn dagen luisterend te bewonen? Langzaamaan ontdek ik dat de vraag verschuift. Ik hoor me met Bartimeüs zeggen: Geef dat ik zien kan. Geef dat ik me open voor wat ik voor U kan doen.