Een hoofdredactioneel commentaar bij het begin van het nieuwe jaar.

Ook in een van de meest welvarende landen van de wereld is er geen ontkomen aan: onze wereld is ernstig beschadigd door alles wat ons kan aantasten. Geweld, bedreiging, vernietiging. De natuur eist zijn tol. Onze eeuw zag de razendsnelle opkomst van elektronische media, waardoor onze communicatie bijna de snelheid kreeg van het licht. Een ongeluk, een overlijden – heel de wereld aanschouwt het onmiddellijk. The global village is een feit geworden, maar ze is wel zwaar gehavend.

Zekerheden

De suggestie wordt gewekt dat wij bij alles betrokken moeten zijn. Maar dat gaat ons menselijk vermogen te boven. Meer dan ooit voelen we onze onmacht om invloed uit te oefenen op de weerbarstige werkelijkheid van de elkaar snel opvolgende feiten. Steeds meer gaan we in plaats van feiten uit het nieuws meningen uitwisselen over de feiten: we hebben immers weinig handelingsalternatieven.

Wie weet wat goed is, waar en schoon, valt niet om bij de eerste de beste bedreiging

Hoe meer wij zien, hoe meer wij instabiliteit zien. We klampen ons aan elkaar vast, kunnen geen sociaal detail meer missen. Waar is er nog zekerheid? Onze harde wereld – want niemand wordt ontzien – vraagt om innerlijke stabiliteit. Je moet er tegen opgewassen zijn, en in het eigen innerlijk leven kracht kunnen putten voor het voortzetten van een leven dat er niet gemakkelijker op wordt.

Deugden

Goede reflectie op onze bestaanservaring kan helpen. Je krijgt dan beter zicht op je fundament, datgene wat je werkelijk draagt. Dan wordt er meer gevraagd dan de vluchtigheid van onze media. Soms komen ze even tevoorschijn, mensen die het hoofd weten te bieden aan de druk van een leven dat ons lijkt te overvragen. Terecht is er lof voor velen, vaak kinderen nog, die sterk zijn en met succes tegen onrecht, uitbuiting en vrijheidsberoving vechten.

Er is een deugdenleer die streefde naar de naleving van het goede, het ware en het schone. Het verlangen groeit naar waarachtige, belangeloze communicatie die ons innerlijk leven kan voeden en het onvervreemdbaar recht toont op welbevinden, misschien eerder naar geest dan naar lichaam. Wie weet wat goed is, waar en schoon, valt niet om bij de eerste de beste bedreiging.

Ondenkbaar

Onze wens voor 2017 in dit webmagazine is, dat onze onmacht ons hart niet zal verharden. Dat we geen agressieve toon aanslaan als we zelf bedreigd worden. Dat we geweldloos kunnen optreden tegen de verschrikkingen die mensen elkaar aandoen. Dat we doen wat ondenkbaar is: onze vijanden beminnen.