Wat gebeurt er bij de bron waar Jezus de Samaritaanse vrouw ontmoet en haar ten volle ziet? Tineke voert ons naar de diepte van die ontmoeting.

Een meditatie bij Johannes 4: De vrouw bij de bron.

Vandaag zijn wij bij de Jakobsbron, een eeuwenoude bron, om water te putten. Want zonder water is er geen leven. Maar er is meer. Volgens oude verhalen is het ook een plaats waar een man een vrouw vindt, een plaats van verbond, van verbinding.

Deze Samaritaanse vrouw laat zich door Jezus raken

Jezus is moe. Moe? Hij heeft zoveel liefde te geven en zoveel liefde is niet aangenomen. Er is geen verbinding.

Moe, ook van mij?

Zoveel liefde …

‘Geef mij te drinken’, horen we Hem zeggen tegen een Samaritaanse vrouw. Wij weten: Hij zal dat nog een keer zeggen, veel later, in zijn Godverlatenheid. Ik heb dorst!

Zoveel liefde gegeven. Zoveel liefde niet aangenomen.

Maar het kan anders. Er is hoop! Deze Samaritaanse vrouw laat zich door Jezus raken, durft de waarheid over zichzelf aan. De waarheid, dat zij de leegte in haar had trachten te vullen door schijnverbinding.

Zeg nou niet dat ons dat vreemd is.

De toegang tot de bron

Nee, Jezus zoekt geen liefde voor zichzelf, daar bij die bron. Hij weet zich geliefd vanaf zijn eerste beginnen. Hij zoekt bij deze Jakobsbron de toegang tot de bron in deze vrouw vrij te maken. Hij vermoedt in haar, zoekt in haar, de bidder in geest en waarheid.

Laat ik me niet verleiden tot makkelijke liefde?

De vraag is: laat ook ik dat toe? Laat ik mij bij de waarheid brengen? Laat ik het toe, dat ik het in de leegte uithoud zolang de toegang tot de bron in mijzelf versperd is. Laat ik me niet verleiden tot makkelijke liefde, maar blijf ik zitten bij de Bron, net zolang totdat Hij komt?

Laat ik Hem mij overkomen? 

‘Ik heb al gegeten’

Jezus zoekt de vrouw als bidder in geest en waarheid. En vandaag vindt Hij haar. Dat is zijn voedsel. ‘Ik heb al gegeten’, zegt Hij tegen de leerlingen.

En de vrouw? Ze laat haar kruik staan. Ze heeft deze niet meer nodig. Immers: stromend water in overvloed! Door te ontvangen wat haar gegeven werd, wordt ze wat ze ontvangt; zaaier van zijn woord, van zijn liefde. 

Daar staat ze, tussen haar stadsgenoten. Mensen die alles van haar leken te weten, en haar uit de weg gingen. Mensen die van zichzelf niet wisten hoe hongerig, hoe dorstig ze waren – laat staan dat er in hen een bron is met stromend water dat leven geeft. Leven dat eeuwigheidswaarde in zich draagt.

Hij ziet je

Ze deelt met ons haar geluk: dat Hij die haar niet kende alles over haar wist en haar toch niet de rug toekeerde.

Je ligt voor Hem open. Wees niet bang.

Hij is een wetende, zegt ze. Hij ziet je. Hij weet wie je bent, waar je gaat, wat je beweegt. Je ligt voor Hem open. Wees niet bang. En als dat wel zo is: vertel Hem dan dat je bang bent. En als je je dan niet onttrekt aan zijn blik, wekt Hij je zachtheid, zul je worden een bidder in geest en in waarheid.

Dan zwijgt ze. Ze heeft geen woorden meer. Ze wijst allen maar: kijk daar, daar is Hij, tussen ons in, mijn redder, mijn bevrijder.

Ook de mijne?