webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
“Ieder van ons hoopt op zijn eigen manier op het goede en verlangt naar het Licht.” Een meditatie onder een adventskrans op school.
Vanaf vandaag hangt hij weer in onze school: de Adventskrans. Schuin boven het beeld van St. Stanislas, de patroon van ons college. Aan de muur een klein bordje met de betekenis: de uitleg van het woord Advent: het feest dat God, de naastenliefde in eigen persoon naar ons toe-komt. Zo dat wij in deze donkere weken kunnen uitkijken naar de komst van het Licht. Het Licht dat dood en duisternis zal overwinnen… En de eerste kaars brandt!
Ik zie er leerlingen onderdoor lopen. Druk in gesprek over de toets die ze straks gaan maken of over de uitslagen van hun voetbalwedstrijd gisteren. Een ander kijkt even op. “Hé de krans, leuk!” En een enkeling werpt een blik op het bordje met uitleg en bedenkt: “Advent? Gisteren zag ik in de winkel Adventskalenders met chocolaatjes in de variaties ‘Frozen ‘en ‘Star Wars’? Wat die krans daar nou mee te maken heeft?”
“Vertrouw er maar op”, zegt de conciërge tegen een leerling, “het komt goed!”
Maar als ik ze vraag: “Waar kijken jullie naar uit, waar verlangen jullie naar?”, komen er wel degelijk antwoorden. Dat ze op wintersport gaan in de kerstvakantie en dat dit vooruitzicht ze nog net even uitdaagt om hard aan het werk te gaan. De beloning is groot. En een jongen uit 4 havo vertelt me dat hij liever vooruit- dan terugkijkt in de tijd omdat hij een paar lastige jaren achter zich heeft liggen en hoopt dat de nabije toekomst vrolijker zal zijn.
Op de bank langs de muur zit een brugklasmeisje dat zaterdag haar pols brak. Twee klasgenootjes proberen haar op alle mogelijke manieren te helpen omdat ze het zo zielig voor haar vinden. Hopelijk mag het gips er gauw af, maar tot die tijd zullen ze haar tas wel dragen en alle aantekeningen voor haar kopiëren.
Een paar meisjes blijven even kijken naar die ene kaars, die vandaag brandt. Waarom zijn ze niet alle vier aan? Maar goed, eerst Sinterklaas en dan pas kerst! Dus ze lopen door en bespreken welk lootje ze hebben getrokken voor de Sinterklaasviering. Eigenlijk is het een geheim, maar ach, je eigen vriendinnen mogen het wel weten. Niet doorvertellen!
Een collega loopt voorbij. Een beetje moeizaam. Haar zwangerschapsverlof breekt bijna aan. Daarna volgt een heerlijke tijd in afwachting van de geboorte van haar zoontje. Want dat weet ze inmiddels al.
Dankbaar kijken we terug naar de mooie momenten, met mildheid naar de moeilijke momenten
Twee teamleiders van het gymnasium spreken in de wandelgangen af dat ze gauw bij elkaar zullen gaan zitten om afspraken te maken voor de kerstvieringen op 23 december. Voor je het weet is het zover.
Tijdens een bezinningsdag voor derdeklassers gebruikten we bij het ‘luistergesprek’ over toekomstverwachtingen geen kaars maar een knuffel. Om even vast te houden bij je eigen verhaal. En daardoor wisten we dat er een leerling was die wel een steuntje kan gebruiken. Dus de knuffel was vanochtend voor haar. Een klein lichtje in haar duisternis.
De conciërge, die tijdens de pauze toezicht houdt, maakt een praatje met een jongen die het lastig vindt om aansluiting te vinden. “Weet je, dat had ik vroeger ook! Maar er komt echt een tijd dat het beter gaat. Vertrouw er maar op. Het komt goed!”
En vanavond lopen ook ouders onder de Adventskrans door tijdens de laatste avond van de serie ‘oudergesprekken Ignatiaanse Pedagogie’. Zij gingen de afgelopen maandagen in kleine groepjes met elkaar in gesprek. De contemplatieve dialoog maakte daar deel van uit en werd erg gewaardeerd. Dit jaar was het thema ‘positief opvoeden’. Het naar elkaar luisteren en het delen leidden tot veel goede voornemens voor de komende tijd. Een ouder vatte het kort samen: “Ik realiseer me nu dat opvoeden loslaten betekent en het afstropen van je verwachtingen maar ook dat echte nabijheid heel belangrijk is.”
Zo bewegen we ons zelf ook naar het Licht toe
Vanavond sluiten we de avonden af met het ‘levensgebed’ in de kapel, waarbij we tijdens een geleide meditatie in dankbaarheid terugkijken naar de mooie momenten van deze dag. En met mildheid naar de moeilijke momenten. Om daarna bij een lekker glaasje in school, samen weer geïnspireerd vooruit te kunnen kijken. Licht in de duisternis.
Vandaag is het de eerste dag dat de adventskaars op onze school brandt. Onze school met ruim 1800 leerlingen en 150 medewerkers. Ieder van ons hoopt op zijn eigen manier op het goede en verlangt naar het Licht.
En zo bewegen we ons zelf ook naar het Licht toe.
