Zomaar een dorpje in Frankrijk. Een voor een sterven de inwoners. Maar er is zoveel te vinden, genoeg voor een heel leven. En die schat wordt opgemerkt, omdat schatten nooit helemaal vergeten worden.

Een dorp in de buurt van de waterscheiding tussen de Saône en de Marne, water voor de Middellandse Zee en water voor Het Kanaal. Midden tussen zacht glooiende heuvels met koren, koeien en stof opwerpende tractoren en hun landbouwmachines. Er wonen 47 mensen. Tien jaar geleden waren het er 55. Hoe oud zou de jongste zijn? Om de vier, vijf huizen staat een huis leeg en vordert de natuur gebied terug. De dichtstbijzijnde supermarkt is een kwartier binnenland verder. Boodschappen worden eens per week luid toeterend aangeboden.

Vooral het kerkhof leeft

De deuren van de kerk staan dag en nacht open. De kerkklok krijgt ’s avonds om elf uur met moeite zeven slagen opgehoest. Op een achtergelaten blaadje staat dat de mis op een zondag in juli 2017 om 10.00 uur begint. Een grote ijzeren ton in een zijbeuk doet dienst als kachel in koude maanden. Houtblokken liggen te wachten op hun beurt. Stof bedekt prachtig houtsnijwerk. Het meest leeft nog het kerkhof rondom de kerk. Het vertelt van die man die 78 jaar geworden is, zijn vrouw verloor toen zij 23 was en op zijn graf bedankt wordt voor zijn kameraadschap door mede-krijgsgevangenen uit de oorlog. Of dat graf waarop de gemeenschap haar vroegere burgemeester eert in steen.

Houtblokken liggen te wachten op hun beurt. Stof bedekt prachtig houtsnijwerk.

Recent gerenoveerde huizen getuigen van het geloof dat hier geleefd kan worden en toekomst is. Een Nederlands stel knapt al jaren huis na huis op. Zij bieden biologisch eten aan op basis van eigen teelt en streekproducten, wandeltochten in de omgeving en stilte. Zij laten het dorp vinden op het web. 

Waar stilte en hoop wachten

Zomaar een dorp in Frankrijk. De natuur wacht er om gezien te worden: het glooiend geheel en de verfijnde nuances in kleur en vorm langs de rand van een akker. De stilte wacht er om gevonden te worden: de ruimte van het ongezegde en ongehoorde tussen het gekwetter van de vogels, de wind in het koren, het gebabbel van een paar mensen. En de hoop wacht op herkenning tussen oud en nieuw, buiten in het dorp en binnen in de ziel.