De Arabische lente midden in de winternacht: soldaten turen naar de hemel, niet op zoek naar een ster, maar naar raketten. Een bijzondere adventsmeditatie vanuit Turkije, waar aalmoezenier Sanneke Brouwers wacht met de Nederlandse militairen die daar gestationeerd zijn.

Advent is wachten. Wachten op kerst. De geboorte van Christus; de koning van de vrede.

Voor militairen is een missie – soms – wachten. Wachten of er moet worden gehandeld. Wachten op vrede.

Veilig

In Turkije wachten Nederlandse militairen tot ze moeten handelen. Dat is wanneer Turkije wordt aangevallen door een Syrische raket. Ze wachten al twee jaar, 24 uur per dag, zeven dagen per week, al twee jaar lang. Altijd scherp. Klaar voor als het nodig is. Tot die tijd blijven ze wachten… hopelijk op niks.

We blijven op onze post, we wachten, hopend op een wonder

Het thuisfront wacht tot hun militairen terug zijn. Veilig en gezond, dat is het belangrijkste. De volgende kerst zijn ze weer samen. Thuis tellen ze de dagen. Ze wachten…

Vrede

Ons wachten in de advent op kerstmis is in het vertrouwen dat ons wachten wordt beloond. Dat Christus weer wordt geboren in onze harten. De plek waar vrede begint.

In Syrië is de vrede al een paar jaar geleden geëindigd. Onze militairen wachten, hopen of bidden. Doen hun werk. Maar wanneer het vrede wordt en of het vrede wordt? We weten het niet. We wachten…

Paradijs

Op de vrede kan de krijgsmacht niet wachten. Begin volgend jaar zal de Nederlandse bijdrage aan de luchtverdedigingsmissie ophouden. Maar vrede is het nog niet. Het lijkt verder weg dan ooit.

Het land tussen de Eufraat en de Tigris dat ooit de naam ‘Paradijs’ kreeg, is veranderd in een hel op aarde.

Radar

We maken ons zorgen. Een heel land is op de vlucht. Een land dat dankzij pater Frans van der Lugt voor ons dichterbij is gekomen. Dat met hem een plaatsje heeft gekregen in ons hart.

Geen herders voor onze kudde, maar commandanten die ons leiden

Ook deze kerst staren de luchtverdedigers van de Nederlandse krijgsmacht in Turkije naar de hemel. Ze kijken door hun scope. De winternachten worden koud en lang. Niks Arabische lente. We kijken omhoog. Niet naar de sterren. Maar naar de stippen op de radar. We volgen geen licht. We blijven op onze post. We wachten. Hopend op een wonder.

Wijzen

Sterren ook op de Amerikaanse vlaggen van de basis waar we gelegerd zijn en op de schouders van officieren. Wie wijst ons de weg naar de vrede?

Geen herders voor onze kudde, maar commandanten die ons leiden. Soms komt een generaal of minister. Met geschenken? Of wijze raad?

We wachten op de Wijzen uit het oosten. Of komt de wijsheid uit het westen? We wachten…

Vluchtelingen

Kijken we dichterbij, over het hek van de basis, zien we tenten. Geen herders in het veld. Maar vluchtelingen. Drie miljoen uit Syrië. Ook zij zijn van huis. Maar zij weten niet voor hoe lang.

De Arabische lente midden in de winternacht.

Tijdens deze advent blijven we niet alleen wachten… Maar bidden extra voor vrede. Vrede in Syrië en in de rest van de wereld. Opdat het kerstmis is. Opdat volgende kerst alle militairen thuis zijn…