Kunnen wij nog zonder onze agenda? Steek in deze vakantietijd liever een ‘amanda’, een ‘oranda’ of een ‘legenda’ op zak!

Een week vakantie. Ik heb mijn agenda thuis achtergelaten. Het wordt een week zonder agenda! Het geeft me plotseling een luchtig vakantiegevoel. Een gevoel van openheid en van lichtheid, van lichtvoetigheid, van ‘niets moet’, van ruimte. Alsof deuren opengaan en muren verdwijnen. Alsof in een bedompte kamer plots frisse lucht binnenstroomt.

Druk

Vreemd toch welke rol een agenda kan spelen in een mensenleven. ‘Agenda’ is een Latijns woord en het betekent letterlijk ‘wat moet gedaan worden’. Wij mensen zijn ‘doeners’! Wij hebben het druk. Meestal heel druk. Daarom hebben we een agenda op zak. Met daarin onze ‘to-do’-lijstjes en onze vele afspraken.

Nemen wij in al dat ‘doen’ ook tijd om bij onszelf te komen, bij wat ons eigenlijk beweegt?

Ongelooflijk nuttig is zulk een agenda. Ik mag er niet aan denken wat er zou gebeuren als ik mijn agenda zou kwijtspelen. Veel zou in het honderd lopen en dat zou mij en anderen veel narigheid en ergernis berokkenen. Toch voel ik aan dat, als ik niet oppas, ik ook de slaaf van mijn agenda kan worden. In dat verband spreekt dat luchtig vakantiegevoel deze week boekdelen.

Liefhebben

Ik bedenk plots dat het eigenlijk toch wel opvallend en merkwaardig is dat wij als mensen die een druk professioneel leven leiden of als mensen die sociaal of pastoraal sterk geëngageerd zijn, enkel een ‘agenda’ (‘wat moet gedaan worden’) op zak hebben. En dat iedereen dat normaal vindt. Is het niet vreemd dat wij niet ook, bij wijze van spreken, een ‘amanda’ (‘wat moet bemind worden’) op zak hebben? Het leven bestaat immers niet enkel uit ‘doen’. Ons diepste wezen, ons welzijn, ons gelukkig zijn heeft ook en vooral met liefhebben te maken.

Zou het niet goed zijn, dat er naast ons agenda inderdaad ook een amanda in onze zak of handtas zou zitten? In ons amanda zouden we bijvoorbeeld de tijd kunnen noteren die we voor ons gezin vrijhouden of vrijmaken, voor man, vrouw, kinderen, kleinkinderen, ouders, grootouders. Tijd waar we echt aanwezig willen zijn bij en voor elkaar, tijd om te genieten van elkaars nabijheid, om naar elkaars verhaal te luisteren, naar elkaars vreugde en verdriet, naar elkaars vragen en zorgen. Tijd ook om met de kinderen te spelen en samen te lachen en te vertellen of te sporten of grappen uit te halen. Tijd voor vriendschap ook (zeker bij wie ongehuwd is), tijd voor momenten van ongecompliceerd en vertrouwensvol samenzijn. Met andere woorden tijd om niet naar het agenda te kijken.

Bidden

En waarom zouden we er dan ook niet nog een klein ‘oranda’ (‘wat moet gebeden worden’) op na houden? Tijd om in al die drukte en dat vele ‘doen’, stil te worden en bij onszelf te komen, bij wat ons eigenlijk beweegt en drijft, bij wat ons draagt, ons blij maakt, of droevig. Tijd om dankbaar in Gods tedere Aanwezigheid te komen, en ons door Hem te laten ontmoeten en aanraken. Ja, waarom niet?

En wat meer ruimte en lichtheid

Het lijkt me wel wat! Naast een agenda ook een amanda en een oranda in mijn zak of handtas! Het zou wat meer evenwicht in mijn leven brengen, denk ik. En wat meer ruimte en lichtheid. Zeker als ik er ook nog een kleine ‘legenda’ (‘wat moet gelezen worden’) aan toevoeg. Want nu en dan een goed artikel of een mooi aangrijpend of boeiend boek lezen: het geeft inspiratie en opent horizonten.