Gevlucht uit Syrië, uitzichtloos gestrand in Turkije, maar via humanitaire corridor door Antwerpen opgenomen. Guido Dierickx vertelt het verhaal van een Syrisch gezin.

Het verhaal van deze asielzoekers klinkt bekend, op enkele bijzonderheden na. Onder het bewind van het regime Assad was het in hun streek, het noorden van Syrië, nog best uit te houden voor de aanzienlijke christelijke minderheid. Betrouwbaar en goed geschoold als ze zijn, bekleedden de christenen er hoge posities. Behalve in het leger, zo beklemtonen zij, omdat christenen niet te vinden waren voor geweldpleging. 

Toen ze besloten te vluchten

Ja, ze hadden te lijden onder occasionele aanslagen door IS en andere groeperingen. Eén van hun naaste familieleden werd er het slachtoffer van. Maar pas toen hun streek onder de controle kwam van Koerdische milities besloten ze te vertrekken. Wij menen te weten dat in het naburige Irak de christenen goed opschieten met de Koerden. Maar niet in Syrië. Weliswaar treden de Koerden daar niet brutaal op tegen de christenen maar ze zijn wel uitgesproken discriminerend. Zelfs de christelijke scholen wilden zij overnemen, maar zagen daarvan af. Die scholen waren nu eenmaal de beste en konden niet worden gemist. 

Zij hadden het geluk gebruik te kunnen maken van de “humanitaire corridor”

In ieder geval leek er voor dit hoogopgeleide echtpaar – hij apotheker, zij landbouwingenieur – en hun kinderen geen toekomst in hun geboorteland. De spaarcenten gingen op aan een moeizame en dure tocht; eerst naar Libanon, daarna naar Turkije. Daar dreigden zij terecht te komen in een uitzichtloze situatie. Maar zij hadden het geluk gebruik te kunnen maken van de “humanitaire corridor” tussen Turkije en België. 

De humanitaire corridor in praktijk

Die corridor was door de Belgische beleidsvormers bestemd voor 150 asielzoekers. Door sommigen werd die afgedaan als selectieve medemenselijkheid ten gunste van christenen. Of ten gunste van niet gevaarlijke immigranten? Ons echtpaar en hun zoontjes van twee en van vier hadden bovendien het geluk opgevangen te worden door mensen van Sant’Egidio en Caritas. 

Door hun toedoen vonden zij een behoorlijk onderkomen in de Antwerpse binnenstad. Een karig gemeubelde woning maar groot genoeg, gelegen in het centrum van de stad, in de groene oasis van het begijnhof, omringd door vriendelijke buren. Ja, ze beseffen het. Aan al die vriendelijke naasten hebben zij na enkele maanden een dankfeestje aangeboden.  Bescheiden, voor zover hun middelen het hun toelieten. Het tafereel herinnert aan de kerkgemeenten in de brieven van Paulus. 

Het tafereel herinnert aan de kerkgemeenten in de brieven van Paulus

Natuurlijk staan ze nog voor problemen. Ze spreken wat Engels maar, ondanks de hulp van toegewijde leraressen, nog weinig Nederlands. Hun diploma’s van hogere studies moeten nog gevalideerd worden vooraleer ze hun beroepsleven opnieuw kunnen opnemen. Daarvoor zullen allicht nog enkele bijkomende jaren universiteit nodig zijn. Ondertussen leven zij uiterst sober van overheidssteun. Hun nieuwe vrienden hebben hun al de weg gewezen naar de goedkopere supermarkten in de onmiddellijke omgeving. Veel verder wagen zij zich nog niet.

Helpt u even?

Nu staan ze voor een heel concreet probleem. Ze hebben slechts één fiets om boodschappen te doen, om hun kinderen naar school te brengen, om de wijdere omgeving te verkennen. Ze hadden er twee maar één daarvan werd reeds gestolen. Kennelijk waren zij nog niet helemaal voorbereid op de zeden en gebruiken van hun nieuwe biotoop. Zou iemand hun een bruikbare fiets aan de hand kunnen doen? Misschien de dienst van de politie die zo nu en dan gestolen en teruggevonden fietsen te koop aanbiedt.

Hier wordt dat Syrisch-christelijke gezin positief gediscrimineerd

Ten slotte nog wat goed nieuws. Via het internet kunnen ze in contact blijven met hun familie en kennissen in Syrië. Nog meer goed nieuws: ze hadden al familieleden in Europa, in het verre Scandinavië, maar nu ook in Antwerpen. Familiebanden zijn voor Syriërs van groot belang. Daarnaast zijn ze omringd door een geestelijke familie, door medegelovigen. De zondagsmis in de nabije parochiekerk van Sint-Carolus, niet toevallig de misviering verzorgd door de gemeenschap van Sant’Egidio, is voor hen het hoogtepunt van de week.

Ja, ze hebben geluk gehad, meer dan die andere asielzoekers die ronddolen in de omgeving van het Brusselse Maximiliaanpark. Hier, in onze christelijke middens, wordt dat Syrisch-christelijke gezin positief gediscrimineerd. Zou dat onrechtvaardig zijn?