Het is niet alles kommer en kwel dat de klok slaat, ondervindt Myrjam. Corona zette ook goede dingen in gang. In haar straat toch zeker.

Enkele jaren geleden is de lokale bevolking onverwacht verjongd. Verschillende van de eerste en ouder geworden bewoners verkochten hun huis en verhuisden naar een appartement of naar een andere streek. Plotseling werd de straat gevuld met jonge gezinnen en tal van kleine kinderen. Die vonden elkaar en vrij snel stond de straat vol met gekrijte tekeningen.

Die verveelden zich steendood

Toen corona het thuiswerk verplicht maakte, bleven plots ook de ouders overdag thuis. Omdat ze zich blijkbaar allemaal steendood verveelden en ook eens iemand anders dan hun huisgenoten wilden zien, werd het avondlijke klapmoment een welkome afwisseling. Er kwam een luidspreker bij en met inachtname van de nodige afstand, werd het een kwartiertje van muziek, gelach en gepraat. Whatsapp-adressen en telefoonnummers werden uitgewisseld en sindsdien is heel de straat verbonden.

Gek genoeg zijn we belangrijker voor elkaar geworden.

Als er nu een ongure persoon gesignaleerd wordt, weet iedereen dat. Wie te veel walnoten heeft, meldt dat op de whatsapp-groep. Het halloweenzingen werd voorbereid door eerst eens te polsen wie er mee wilden doen. De herfst- en de lentepoets van de straat gingen gepaard met gezellige kletsmomenten en zelfs een kopje koffie, allemaal op veilige afstand en met maskers, maar toch echt leuk. Er wordt meer gewuifd en gegroet en gek genoeg zijn we belangrijker voor elkaar geworden.

Omdat God je geen eitje komt brengen

‘Heb je naaste lief’ is een van de hoogste geboden. Bedoelt God daar niet eigenlijk mee: ‘Draag zorg voor elkaar. Ik kan niet naar beneden komen om je een ei te geven wanneer je er eentje nodig hebt, zie dat je je dusdanig goed verstaat met de buren dat je het aan hen kunt vragen wanneer dat te pas komt.’ 

Vaak beschouwen we niet de hele straat als onze naasten. Een huis is voor een werkende mens vooral de plek waar je naartoe rijdt om ’s avonds te slapen en in het weekend het gras af te rijden. Vaak ken je alleen je onmiddellijke buren. Corona gooide dat voor ons plots ondersteboven. Het werd duidelijk dat we de wereld vooral moesten opbouwen met de mensen die in onze buurt leven. Van een losse groep mensen met ongeveer hetzelfde adres, werden we een soort familie. Ik denk dat God stiekem in zijn vuistje lacht.