webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
Ze ging voor een vaccinatie, maar ontving tussen neus en lippen heel wat meer. Marielle Matthee over haar hoopvolle prikervaring.
Normaal gesproken is het een conferentiecentrum van Holiday Inn, maar sinds de lente functioneert het als GGD Vaccinatiecentrum Leiden. Mensen lopen in en uit. Bij de ingang staan borden met aanwijzingen welke informatie bij de hand gehouden moet worden.
De stemming heeft iets van die kruising tussen spanning en vrijheid
De vaccinatiezaal is snel de maat van zes handbalvelden, gevuld met hokjes, borden en pijlen. De zaal doet denken aan een vliegveld en de hokjes waar de bezoekers zich aanmelden hebben iets weg van paspoortcontrole. Zelfs de stemming die er heerst heeft iets van die kruising tussen spanning en vrijheid.
Het centrum wordt gerund door Koert Meijer, die mij enthousiast vertelt over ‘zijn’ centrum. ‘Het leukste centrum van regio Zuid-Holland’, zegt hij. De dynamiek tussen alle medewerkers is erg goed. Doordat Leiden een studentenstad is, zijn er veel studenten actief. Niet alleen medicijnenstudenten, maar studenten van alle disciplines. Na een jaar binnenzitten steken ze hier graag de handen uit de mouwen. Ook buiten het centrum geven ze vaak het goede voorbeeld door nog niet naar terrasjes te gaan.
Daarnaast zijn veel van de medewerkers gepensioneerde artsen en herintreders. Deze mix van achtergronden en leeftijden werkt motiverend.
Bijna iedereen heeft een verhaal waarom ze hier werken
In tegenstelling tot veel vaccinatiecentra in Nederland en Vlaanderen, werkt dit centrum niet met vrijwilligers. Iedereen krijgt betaald via een uitzendbureau. Toch is geld voor de meesten volgens Koert bijzaak. Bijna iedereen heeft een verhaal waarom ze hier werken.
Een student in een blauw hesje verwijst mij door naar rij 2 en ik volg de paarse pijlen naar een rij stoelen. Naast mij zit een man die niet in Nederland geboren is (waarschijnlijk in het Midden-Oosten) en het zichtbaar spannend vindt. Hij heeft de hele nacht niet geslapen, vertelt hij. Hij is kaakchirurg en moet voor zijn werk een prik.
Boven ons is een beeldscherm met informatie over corona en daaraan gerelateerde zaken. Regelmatig verschijnt de tekst ‘Nerveus? Praat erover!’. Dat gaat dankzij mijn buurman automatisch. We vertellen elkaar vaccinatieverhalen die we van anderen hebben gehoord.
De prik voel ik nauwelijks.
Een jonge medicijnen-studente roept mij het vaccinatiehokje binnen. Samen met een gepensioneerde verpleegster legt ze uit wat mij te wachten staat. Tegenover de stoel waar ik mag plaatsnemen hangt een sticker op de wand. Een smiley met een duim omhoog. De prik voel ik nauwelijks.
Na de vaccinatie wacht iedere bezoeker 15 minuten in de daarvoor opgestelde transparante hokjes. Een student criminologie vraagt of ik koffie of thee wil. Hij is hier terechtgekomen via een kennis die net een nieuw uitzendbureau heeft opgericht. Hij is blij met de baan. Het afgelopen jaar kon hij niet veel bijverdienen, omdat de horeca zo goed als dicht zat. Net als Koert vertelt hij enthousiast over de sfeer binnen het vaccinatiecentrum.
Bij de post-prik wachthokjes zie ik de kaakchirurg weer. Linker of rechter arm? Rechts, antwoordt hij. Hij is wel rechts, maar slaapt altijd op zijn linker zij.
Het bezoek aan het vaccinatiecentrum werkte inspirerend. En ook een beetje indrukwekkend. Zoveel mensen bij elkaar zien was sowieso al even geleden. De organisatie verliep vlekkeloos en het aantal mensen dat in een mum van tijd gevaccineerd werd was indrukwekkend. En dat terwijl ik mij geen moment een nummer voelde.
Er waren nauwelijks mensen die op hun mobieltje keken.
Terugkijkend valt één ding op. Er waren nauwelijks mensen die op hun mobieltje keken. Bijna iedereen was met iemand anders in gesprek. De goede band tussen de medewerkers en hun gedrevenheid vond blijkbaar zijn weerslag op de bezoekers. Een verrassend hoopvol beeld.
