Angst en wantrouwen sluipen via de nieuwskoppen gemakkelijk onze leefruimte binnen. Laten we niet vergeten ons te laven aan de kleine goedheid die ons ook iedere dag ten deel valt en waaraan we ons opladen.

De laatste weken worden we met de regelmaat van de klok opgeschrikt door gedwongen sluitingen van crèches. De redenen zijn velerlei: kindermishandeling, maar ook administratieve fouten, fysieke feiten, tot zelfs burenruzies. Het spreekt voor zich dat de veiligheid en het welzijn van het kind moeten primeren. Deze vereisen bijkomende voorzorgsmaatregelen. Het agentschap Opgroeien legt daarom hogere kwaliteitseisen op met strengere controles als gevolg. Hierdoor hoopt het alle risico’s die de veiligheid van het kind in het gedrang brengen in te dijken. Maar hebben deze maatregelen zo’n heilzaam effect?

Dit menselijk contact geeft energie en zin aan het levenswerk van elke verzorger

Door de sluiting moeten plots alle getroffen ouders op zoek naar een nieuwe opvangplek. Dit veroorzaakt veel stress en angst in deze gezinnen. Veelal is er geen plan B, althans niet op korte termijn.

Tast de werkmotivatie aan

Bovendien voeden dergelijke berichten in de media een negatieve perceptie op de sector bij het grote publiek. Zijn de verzorgsters wel voldoende geschoold? Moeten we niet meer camera’s installeren voor een beter toezicht? Feit is dat deze negatieve berichtgeving een sfeer van angst, onrust en wantrouwen opwekt bij de lezer, niet het minst bij de ouders die elke handeling (verzorging, contact, spel) vanuit een kritischer bril gaan volgen. 

Om zich hiertegen te wapenen, komen er nog meer inspecties, meer rapporteringen en controlemechanismen. Hierdoor verhoogt hopelijk de veiligheid van het kind maar dit vergt extra tijd – ten koste van de warme contactmomenten tussen de verzorgster en het kind. Eenzelfde scenario zien we ook in andere zorgsectoren, zoals ziekenhuizen en woonzorgcentra, waar verhoogde controles de contactmomenten met de zorgbehoevende noodgedwongen inperken. Dergelijke mechanismen tasten de werkmotivatie aan. 

Zelfs een hulpeloos kind kan beminnen

Daar draait het net om: dit menselijk contact geeft energie en zin aan het levenswerk van elke verzorger op de werkvloer, zo ook aan elk ouder-kindcontact in het gezin. Een klein gebaar van goedheid, zo kostbaar: liefde geven en ontvangen, in onbevangen vertrouwen. Zelfs een kind, hoe hulpeloos en kwetsbaar ook, is in staat om te beminnen. Hier worden nieuwe draden van leven geweven. Hier wordt God herboren, en komt ons zo nabij. 

Minuscule maar voelbare sporen van Gods gratuite Liefde

Laten we niet ophouden onze aandacht te richten op die ontelbare daden van kleine goedheid die ons dagelijks te beurt vallen in een waaier van menselijke contacten van jong tot oud: een glimlach, een schouderklopje, een handdruk, een liefdevolle omhelzing, maar ook een stilzwijgend verwijlen bij zieken en nabestaanden wanneer woorden tekort schieten. Ze halen de nieuwskoppen niet, maar zijn ze niet een onmisbare energiebron waar we ons elke dag opnieuw aan opladen? Minuscule maar voelbare sporen van Gods gratuite Liefde. Broodnodig als bindweefsel van een hernieuwd vertrouwen in onze samenleving en bovendien gratis.