webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
webmagazine van de jezuïeten over geloof, spiritualiteit en samenleving
Thomas is verslaafd aan heroïne. Een geïsoleerde religieuze gemeenschap in de Franse Alpen biedt hem de kans af te kicken. Maar onder invloed van werk, vriendschap en gebed vindt hij in La Prière veel meer dan een clean leven.
Als je niet gelooft in God maar toch tot Hem bidt, helpt dat dan? Of: als je gelooft, maar het niet openlijk toont, beschermt je geloof je ook dan nog? Enkele van deze ‘theologische onzekerheden’ zijn verrassend verweven in La Prière (2018) van Cédric Kahn. De film verloopt in een aanhoudende en nerveuze spanning, waarbij je als toeschouwer door de ogen van het hoofdpersonage Thomas mee kijkt.
Om zijn heroïneverslaving te overwinnen sluit Thomas (22) zich aan bij een geïsoleerde religieuze gemeenschap van voormalige drugsverslaafden. Ze wonen in de bergen en genezen zichzelf door ‘werk, vriendschap en gebed’. Voor het script liet Cédric Kahn zich inspireren door bestaande gemeenschappen zoals het Italiaanse Cenacolo. Met de precisie van een documentaire volgen we een ruw maar ook sterk ontroerende relaas dat geleidelijk aan overgaat in een intiem en spiritueel avontuur, gedragen door het hoofdpersonage Thomas. De jonge acteur Anthony Bajon werd voor deze rol op het filmfestival van Berlijn (2018) gelauwerd als beste acteur.
Een ruw maar ook sterk ontroerende relaas dat geleidelijk aan overgaat in een intiem en spiritueel avontuur
Vanaf het eerste shot maken we kennis met een in zichzelf gekeerde en door zijn problematisch druggebruik sterk gehavende Thomas. We weten niet wie die jonge man is of waar hij vandaan komt. Alleen het litteken onder zijn linkeroog getuigt van een gewelddadig verleden.
In een auto wordt hij langs een onverharde weg door een berglandschap naar zijn bestemming gereden, ten zuiden van Grenoble. Op vrijwillige basis wil hij zich aansluiten bij een van de buitenwereld afgesloten gemeenschap met drugsverslaafden die zichzelf proberen te genezen. We zullen tijdens de film niet veel meer te weten komen over Thomas’ verleden. Alleen dat op dit punt van zijn leven deze gemeenschap nog zijn enige kans van overleven is.
Vervolgens ontdekt Thomas de voor hem onbekende wereld van het geloof en het gebed.
In deze bittere en af en toe ook rauwe film, volgen wij de reis van Thomas. Hij gaat van dood naar leven, maar ook van niets naar geloof. Een moedig verhaal over een delicaat onderwerp: de kracht of de invloed die het geloof kan hebben in problematische situaties zoals bijvoorbeeld verslaving.
De film toont ons de obstakels die Thomas op zijn weg tegenkomt. Ter plaatse aangekomen dient hij eerst fysiek en mentaal af te kicken van zijn zware verslaving. Vervolgens ontdekt Thomas de voor hem onbekende wereld van het geloof en het gebed. Hij stort zich in een spiritueel avontuur, waar men als kijker moeilijk onverschillig bij kan blijven, of men nu gelovig is of niet.
La Prière geeft een authentieke beschrijving van een gesloten religieuze leefgemeenschap. Mannen en vrouwen wonen er, onder strenge regels, fysiek uiterst hard werkend, onderbroken door momenten van gebed en zang.
De zorg voor realisme blijkt uit de talrijke getuigenissen, gebaseerd op interviews met gemeenschapsleden van Cenacolo. Die zorg was essentieel voor de regisseur. Hij wilde de metamorfose die Thomas geleidelijk ondergaat begrijpelijk en aanvaardbaar maken.
Aanvankelijk komt Thomas in opstand tegen alle beperkingen die de gemeenschap opleggen. Maar geleidelijk aan vindt hij in de gemeenschap een menselijkheid en broederschap die hij tot dan toe miste in zijn leven. Sinds zijn veertiende was Thomas verslaafd. In de groep vindt hij voor het eerst in zijn leven een echt vaderfiguur.
Zijn nepgeloof evolueert naar een houding van een zuivere en pure overgave.
Wanneer Thomas tijdens een gemeenschappelijke bergwandeling verdwaalt en de nacht alleen doorbrengt, zal deze ervaring voor hem een openbaring betekenen. La Prière is niet zozeer een verhaal van een bekering maar van een overweldigende ervaring waardoor Thomas’ leven een nieuwe richting zal nemen.
De film is een indringende weergave van de ‘innerlijke weg’ die Thomas ontdekt. Zijn nepgeloof evolueert naar een houding van een zuivere en pure overgave. Daar klampt hij zich blindelings aan vast. Hij gaat zelfs denken aan een roeping tot het priesterschap. Uiteindelijk is het de kracht van de L(l)iefde die hem redt. Zo wordt Thomas’ weg naar het geloof een weg naar het leven. Op die manier zet Cédric Kahn op het einde van zijn film een deur open voor verschillende interpretaties.
Leo De Weerdt SJ is een Vlaamse jezuïet. Hij is werkzaam als gevangenisaalmoezenier.