De jongeren van Living Stones zijn als ‘gidsen’ aanwezig in kerken om de stille stenen, beelden en glas-in-loodramen te laten spreken. “Soms veranderen bezoeken in spirituele gesprekken: de ware roeping van Living Stones”, schrijft Giulia Privitelli. 

Iets meer dan een jaar geleden nodigden de jezuïeten van de Lage Landen de internationale gemeenschap van Living Stones uit te overwegen een pastorale missie van negen maanden te beginnen in hartje Amsterdam. Om daar de schoonheid van het evangelie bekend te maken aan de hand van de schoonheid van de Krijtberg. Om een stem te geven aan de stenen die niet spreken, het glas in lood dat zwijgt en de beelden die stil deze heilige ruimte sieren. Hier kan dit katholieke monument een alternatief bieden aan de sterke stromingen die onze tijd kent en die de voorbijganger raken die toevallig of met opzet besluiten de kerk binnen te stappen.  

Gezegend wie onze rondleiding aanneemt of weigert

Als wij, de vrijwilligers van Living Stones, een middag aanwezig zijn in de kerk, herhalen wij onvermoeibaar het Jezusgebed, een gebed vanuit het hart. Gezegend zij degene die door de deuren van de Krijtberg komt. Gezegend zij hij of zij die ons voorstel voor een rondleiding aanneemt of weigert. Deze grondhouding stelt ons in staat te luisteren naar het hart van God dat klopt in het hart van ieder mens. 

Het is uiteindelijk verre van een intellectuele inspanning of een professionele gidsdienst

Een Living Stone zijn, betekent in de ruimte van een bezoek de hand reiken naar dat kloppende hart. Vaak worden we geweigerd. Vaak laat de bezoeker ons niet toe zo dichtbij te komen. Vaak luisteren we nauwelijks en zijn te veel bezig met het doorgeven van kennis. Maar soms veranderen bezoeken in spirituele gesprekken: de ware roeping van Living Stones. 

Een van de vrijwilligers van Living Stones tijdens een rondleiding in de Krijtberg.

Een proces van persoonlijke onderscheiding

Wat meer dan een jaar geleden werd gedroomd, werd in oktober werkelijkheid met bezoeken en ontmoetingen die dagelijks plaatsvinden. Voor de acht jonge vrijwilligers (met verschillende nationaliteiten) die de uitnodiging aannamen, gaat het echter niet alleen om het begeleiden van mensen binnen de kerk. Minstens zo belangrijk is het proces van persoonlijke onderscheiding in het leven van de deelnemers en vooral ook de ervaring van de individuele en gezamenlijke dynamiek van het leven in gemeenschap. 

Ieder mens kan ons verrassen met schoonheid

Hoewel we ernaar streven ons met een intensieve vorming zo goed mogelijk voor te bereiden om het beste van onszelf te geven tijdens de geleide bezoeken, is het uiteindelijk verre van een intellectuele inspanning of een professionele gidsdienst in strikte zin. Het getuigenis en de passie die wij kunnen overbrengen – als die er al is – komen niet uit tekstboeken maar zijn doorleefd. Hetzelfde geldt voor de getuigenissen en de passie die wij ontvangen van de mensen die – zoals wij, aanwezig in de kerk – een deel van hun tijd en een deel van hun leven genereus en vrijelijk met ons delen. 

Een deel van de vrijwilligers van Living Stones, die in Amsterdam een gemeenschap willen vormen.

Hier is iets…

Elke persoon is een getuige. Ieder mens kan ons verrassen met de schoonheid die hij of zij op hun unieke en bijzondere manier kunnen onthullen en aanbieden: een moeder die haar kind omhelst en die zo doeltreffend de artistieke uitwerking van de hele kerk kan samenvatten; een groep zingende jonge vrouwen uit Zweden die de kerk volledig wisten te vullen met hun engelenstemmen en, misschien onbewust, de paasboodschap verkondigen; een jonge tiener die eindelijk de kreet van zijn hart kan verwoorden: “Hier heb ik iets gevonden, ik ben niet alleen. Hier is iets, en misschien is dat iets wel vreugde.” 

Hier ligt dus ons onuitputtelijke avontuur: onszelf ontdekken door de ontmoeting met de ander en door de reflecties en echo’s van diezelfde edelstenen waarover we durven te spreken.