Steeds meer mannen werken minder om voor hun kinderen te zorgen. Rick leverde twee dagen in en heeft daar geen seconde spijt van gehad. “Al dat goud had ik niet willen missen.”

Kenniscentrum Rutgers heeft een belangrijk rapport geschreven: Vaderschap in Nederland: van willen naar doen. Kortweg concluderen ze dat de maatschappij het meer accepteert dat vaders zich meer bemoeien met de opvoeding van hun kinderen, maar dat mannen op de werkvloer tegen nogal wat verzet stuiten als ze minder willen werken vanwege die opvoeding.

Niemand die zei: je dochter heeft toch een moeder

Dat maakt me blij, maar ik moet er ook een beetje om huilen. Toen onze oudste vier jaar geleden werd geboren, ging ik twee dagen minder werken. Ik was zzp’er destijds en had dus makkelijk praten. Dat wil zeggen: ik had geen leidinggevende die moeilijk deed, geen collega’s die me raar aankeken. Niemand die zei: je dochter heeft toch een moeder, waarom zou jij dan zoveel minder gaan werken?

Het salaris dat je misloopt…

Financieel was het een ander verhaal, maar dat offer vond ik al met al verwaarloosbaar. Als onze dochter(s) op school zaten en zelfstandiger werden, kon ik altijd weer meer gaan werken. En wat zou ik ook mislopen? Een halve ton, een ton, een beetje meer misschien? Op een carrière is dat zoveel niet, laten we eerlijk zijn.

Nou ja, eerlijk… als blanke, hoogopgeleide man met een hoogopgeleide vrouw dan – ik kan me goed indenken dat lang niet iedereen min of meer achteloos zijn schouders ophaalt bij de gedachte een ton mis te lopen.

Maar geld is niet alles. Echt niet.

Het vaderschap wel. Werkelijk. Ik heb geen dag spijt gehad van de keuze om minder te werken. Natuurlijk, in het begin was het pittig. En nog smacht ik soms naar een lange werkdag op kantoor, ver weg van jengelde kinderen. Maar terugblikkend op mijn ervaring van vier jaar ouderschap, overheerst de vreugde. Al dat goud had ik niet willen missen.

Vaders, hoe kijk je er over 20 jaar op terug?

De gedachte aan zoveel vaders die vijf dagen blijven werken wanneer ze kinderen krijgen – om welke reden dan ook – doet mij verdriet. Ik neem aan dat er veel vaders tussen zitten die worstelen met hun gevoelens: ben ik er wel genoeg voor mijn kinderen en voor mijn partner? Wat is nu werkelijk het belangrijkste in mijn leven? Weerspiegelen mijn daden dat voldoende? Ik hoop dat zij over twintig jaar, de kinderen groot en uit huis, zonder spijt terugkijken op de tijd dat het jonge grut nog 24/7 thuis was.

Een man met een niet te onderschatten liefdesvuur in zijn hart

Maar de grootste winnaars in de strijd om vaders meer thuis te houden, zijn de kinderen zelf. Want die krijgen zo meer tijd met de belangrijkste man in hun leven (so far). Een man die een niet te onderschatten liefdesvuur in zijn hart voelt branden voor zijn kinderen. 

Laat de man dus, die minder werken wil. Moedig hem aan. Geef hem zoveel mogelijk ruimte om de mogelijkheden van die bijzondere liefde in zijn hart te verkennen, haar uit te delen en er zijn kinderen mee te vormen.

Volg Ignis ook op Instagram