Holkje van der Veer wijst een weg voorbij de angst. In deze podcast vertelt ze dat vertrouwen ons verder helpt en waarom Etty Hillesum daarin voor haar een belangrijk voorbeeld is.

Holkje van der Veer is een levenslustige dominicanes die ons in haar nieuwste boek oproept wat minder bang te zijn. De titel van dat boek is: Drijf-veer – de angst voorbij. Voor haar heeft dat thema alles te maken met haar geloof. “Ik leef met een God die mij een duwtje in de rug geeft. Kom op Holk, blijf niet thuis zitten, maak het leven maar mee, wees niet bang, ga maar.”

In deze aflevering van de podcast Over Leven Gesproken spreekt Holkje van der Veer over haar leven met de ziekte Marfan en de angsten die dat met zich mee heeft gebracht. Maar vooral over leven met lef, over opstaan, een weg gaan en je niet laten verlammen.

Holkje van der Veer is  op 06 juni 2022 overleden.

Luister hier naar het hele gesprek met Holkje van der Veer

U heeft Marfan, een ziekte waardoor u enkele lichamelijke beperkingen heeft. Zegt iemand die ziek is vaker: Wees niet bang?

“Dat vind ik gezeur. We staan allemaal voor keuzes. Dit zijn de spannende dingen die ik meemaak, operaties en zo. Maar iedereen maakt spannende dingen mee. Natuurlijk, de grote operaties die het syndroom van Marfan met zich meebrengen waren afschuwelijk. Op jonge leeftijd moest ik ondervinden dat leven niet vanzelfsprekend is. Maar iedereen kan iets meemaken: je moeder sterft als je jong bent, je moet vluchten voor oorlog, iedereen heeft een verhaal.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

U geeft uzelf de geuzennaam: kreupele. Omdat Jezus spreekt over de kreupelen.

“Mensen die mij ontmoeten, zien mij. Dat kan bijna niet anders. Ze zien mijn orthopedische schoenen en mijn kromme rug. Zelf ga ik daar onbevangen mee om: denk maar wat je wilt, hier ben ik en dit doe ik. Ik hoop dat als Jezus mij ziet, er een glimlach op zijn gezicht komt. Dat hij zoiets heeft van: dat komt wel goed met jou.”

In de evangeliën geneest Jezus de zieken, heeft u daar ooit om gevraagd?

“Ik doe vrijwilligerswerk op een school voor jongeren met een lichamelijke beperking. Een meisje van zestien in een rolstoel begon te mopperen: ‘Mijn zus gaat wel uit en heeft vriendinnen en ik kan nergens naartoe’. Ik keek naar buiten en zag een bushalte. ‘Wat let je?’ ‘Ja, maar ik zit in een rolstoel…’ ‘Maar alle bussen hebben bij de achterdeur zo’n plankje.’ ‘Ja, maar als ik daar sta en de buschauffeur heeft geen zin die uit te schuiven en doet alsof hij mij niet ziet en rijdt door…’ Dat meisje was bang. Ik heb haar uitgenodigd voor koffie met gebak in het centrum van Nijmegen. Het gaat erom dat je stappen zet naar zelfstandigheid. Ontwikkel lef. Straks wil ze een keer met vriendinnen naar Spanje. Waarom niet? Alles kan. Als Jezus tegen de lamme zegt: stap op, dan denk ik dat hij dat soort dingen bedoelt.”

Ik zie om mij heen zoveel geteisterde harten

“Dus nee, ik heb nooit gevraagd om genezen te worden. Ik geloof niet in hocus pocus. In de schoot van mijn moeder is Marfan ontstaan. Dit ben ik, dit is mijn leven. Wel zijn er momenten van jaloezie geweest. Waarom kunnen zij de marathon van Amsterdam lopen en ik niet? Door de tijd, die helpt dingen te accepteren, kom je daar wel uit.”

Waarom krijgt Etty Hillesum in uw boek het laatste woord?

“‘Meewerken, helpen om jou God, op te graven in de geteisterde harten van anderen’, Etty Hillesum. Ik zie om mij heen zoveel geteisterde harten. Dat begint al in mijn appartementencomplex. Buurvrouwen die om vage redenen elkaar niet kunnen luchten of zien. Een buurman die communicatief moeilijk is en waar iedereen met een boog omheen loopt. Dan inspireert Etty mij. Ik maak een praatje, vraag hoe het bij de dokter was, koop een extra bloemetje. Kleine dingen. God opgraven.”

Nieuwsgierig naar meer podcasts van Ignis?

Foto Holkje van der Veer: William Moore