De kerstfilm Frozen is avontuurlijk, geestig, romantisch en nog meer. Misschien wil het te veel zijn. Een bespreking.

Er waren eens twee kleine prinsessen in een stad aan een fjord, verborgen tussen de bergen. Anna, de kleinste, wilde altijd spelen; de oudste, Elsa, had de gave om ijs te maken, niet het ijs dat je kunt eten, maar het ijs waarop je kunt schaatsen. Zij toverde de grote zaal van het paleis in een speelzaal vol sneeuw, met glijbanen van ijs, en samen hadden de zusjes veel plezier.

IJzig avontuur

Tot de dag dat Anna bij het spelen ernstig gewond raakte: Elsa had per ongeluk ijs in haar hoofd getoverd. Gelukkig kon een wijze trol het ijs verwijderen, want ijs uit je hoofd halen, dat gaat nog, maar ijs uit je hart… De koning en de koningin waren heel bang geworden en besloten dat de zusjes nooit meer met elkaar mochten spelen. En Elsa moest voortaan altijd handschoenen dragen, om te voorkomen dat alles wat ze aanraakte in ijs zou veranderen. Op een dag gingen de koning en de koningin op reis met een schip en kwamen om in een storm. Elsa moest nu het land gaan regeren. Ook zij was bang geworden: hoe kon ze haarzelf zijn zonder alles in ijs te veranderen?

Het sprookje is van Andersen, de moraal is onmiskenbaar van Disney

Dat is het verhaal, de eerste vijftien minuten om precies te zijn, en dan hebben we prins Hans nog niet ontmoet, de ijshakker Kristoff en zijn rendier Sven, of de onvergetelijke sneeuwman Olaf, de vrolijke noot in het ijzige avontuur Frozen. Geen eenvoudig verhaal overigens, zeker niet voor de kleintjes. Het zou gebaseerd zijn op Andersens sprookje ‘De sneeuwkoningin’, maar de moraal is onmiskenbaar van Disney, die ook nu weer het horizontale dogma van de zelfverwerkelijking doorbreekt, althans voor mensen; voor sneeuwmannen lijkt een andere maat te gelden, getuige het einde van de film. Niet helder, wel prachtig verteld door Walt Disney Animation Studios, met adembenemende beelden, zo mooi, zo precies, zo betoverend dat je soms vergeet dat je naar een tekenfilm kijkt. Misschien zouden we special effects voor tekenfilms moeten bewaren, waar ze niet afleiden of zelfs hinderen. (Een preview van een fantasiefilm, de gebruikelijke mengeling van acteurs en digitale monsters, was niet half zo boeiend als deze tekenfilm.)

Te veel

Frozen is avontuurlijk, geestig, romantisch en nog meer. Misschien wil het te veel zijn en iets aan alle leeftijdsgroepen bieden, wat maakt dat de kleintjes het verhaal niet kunnen volgen, de pubers luid zuchten als de prinsessen weer in een lied uitbarsten, en de middelbare recensent moeite heeft om drie acties tegelijk te zien in één seconde. IJs in het hoofd wellicht? Maar dat schijn te verhelpen te zijn!

Trailer