Toen de kinderen een jaar of vijf waren, begonnen Anna en haar man dagelijks met hen bidden. Na het overlijden van haar man bleken juist deze avondgebeden de onderlinge band te versterken.

Onze kinderen helpen met bidden. Hen helpen te ontdekken dat God aanwezig is in het hart van hun leven, dat ze op Hem kunnen rekenen, Hem kunnen danken, met Hem kunnen praten alsof Hij een vriend is. Het is een mooi avontuur. Maar hoe pak je het aan?

Begeleiden naar een persoonlijke relatie met God

Toen onze kinderen een jaar of vijf waren, besloten mijn man en ik met onze kinderen te bidden en hen te begeleiden op de weg naar een persoonlijke relatie met God. Als moment van de dag kozen we de avond, voor het slapengaan, omdat het dan voor iedereen rustig was. Tot ze tien jaar oud waren, baden we ieder met een van onze kinderen. Wij kozen voor een eenvoudig gebed: een kruisteken, een dankwoord voor gebeurtenissen van de dag en tenslotte een gebed dat we de kinderen gaandeweg leerden. Ik koos voor het Weesgegroet/Onze Vader en mijn man koos voor een ander eenvoudig gebed dat hij kende. Soms zongen we een lied om het gebed te beginnen of te eindigen. We sloten af met een kruisje op hun voorhoofd als teken van zegen.

We vroegen vaker vergeving voor wat er die dag gebeurd was, soms ook rechtstreeks aan elkaar

In dit speciale moment ontwikkelde zich een vertrouwensrelatie tussen ons en met God. Vaak was deze tijd van gebed het moment om de klasgenootjes van de kinderen in vertrouwen te nemen of om over de problemen van de kinderen te praten. 

De gebeden werden uitgebreider

Uiteindelijk hebben we een speciale gebedshoek ingericht om daar met z’n vieren samen te bidden. Het gebed werd uitgebreider. We begeleidden de liederen vaker met een muziekinstrument. In het weekend lazen we uit het evangelie. We vroegen vaker vergeving voor wat er die dag gebeurd was, soms ook rechtstreeks aan elkaar, en namen elkaar steeds meer in vertrouwen. Na de dood van mijn man, werd dit avondgebed een zeer sterke band in ons gezin en met hun vader nu verborgen voor hun ogen.

Wat heeft ons op deze weg geholpen? Terugkijkend denk ik dat het verlangen het belangrijkste is; onze eigen verlangens maar zeker ook die van onze kinderen. We merkten dat, toen de kinderen nog jong waren, ze baat hadden bij een eenvoudige en duidelijke structuur van het gebed en dat de eenvoud ervoor zorgde dat ze vrij makkelijk meededen. Zo hielp het als de gebedstijd een duidelijk begin en einde had door een gebed en een teken, bijvoorbeeld het kruisteken. Hoe rustiger het moment, hoe beter zij hun gedachten erbij konden houden. Bij ons was dat dus vlak voor het slapengaan.

De dialoog met God en ons had tijd nodig

Zeker in het begin hebben we de kinderen op weg geholpen door hen vragen te stellen wat ze bijvoorbeeld gedurende dag leuk hadden gevonden. Om dan vervolgens God voor al het goede te kunnen danken en de volgende dag aan Hem toe te kunnen vertrouwen. Soms kwamen er antwoorden terug in de trant van ‘bedankt voor de mooie dag’ en kwamen ze niet verder dan dat. Het had tijd nodig voordat ze in dialoog leerden treden met God en met ons. Maar het geduld was de moeite waard. 

Toen ze een jaar of twaalf waren wilden ze actiever meedoen

Gaandeweg konden we onze kinderen meer leren. Toen ze ouder werden, konden we ze bijvoorbeeld vragen of er dingen waren waarvoor zij vergeving wilden vragen, of dat ze klasgenoten en andere mensen aan God wilden toevertrouwen. Toen ze een jaar of twaalf waren wilden ze actiever meedoen, bijvoorbeeld door het lied bij het begin en ter afsluiting met een muziekinstrument te begeleiden.

Soms ben ik er te moe voor

Wanneer er meerdere kinderen in het gezin zijn, is het fijn om allemaal samen te kunnen bidden, op voorwaarde dat ieder een moment krijgt om te spreken. Het is niet altijd vanzelfsprekend dat ze elkaar uit laten spreken en naar elkaar luisteren. Soms ontstaat er ruzie en is het de vraag waar het naartoe gaat.

Bidden met kinderen in niet altijd makkelijk. Soms heb ik veel andere dingen te doen, of ben ik te moe en doe ik liever iets alleen. Een kort gebed blijkt dan voldoende. Zolang ik veel waarde blijf hechten aan het gezamenlijke moment, merken ze dat en voelen ze zich betrokken. Bidden met kinderen is een weg, waar geduld voor nodig is, rekening houdend met ieders ritme en verlangen.