Guido Dierickx SJ weet dat engelen zeldzaam zijn in de wereld. Aan het begin van het nieuwe jaar vertelt hij over het moment dat hij er één ontmoette. Hij ziet haar nog zo voor zich.

Het is nu al lang geleden maar de herinnering is nog levendig en het mag wel eens verteld worden. Wij waren op doorreis naar Rome en vonden een onderkomen bij zusters in Clermont-Ferrand. Eén van die zusters was de tante (of de nicht?) van onze klasleraar en dus zouden wij welkom zijn in het instituut waar zij woonde en werkte. Een prettig vooruitzicht zou je denken. Maar het instituut bleek een school voor blinde meisjes te zijn. De volgende dag zou het eindexamen pianospelen plaatsvinden. Daarop werden wij met onweerstaanbare hartelijkheid uitgenodigd. Het zou mooi worden en ja, dat vreesde ik, ook een beetje hartverscheurend. Met die blinde abituriënten en hun medeleerlingen samen in één zaal.  

Een spaarzame kans op onafhankelijkheid

Voor die meisjes betekende dat examen meer dan wat wij aanvankelijk vermoed hadden. Wie talent bleek te hebben, kon er wellicht een loopbaan mee opbouwen en bijvoorbeeld zelfstandig worden als pianolerares, niet meer afhankelijk van het medelijden van anderen. Welke andere mogelijkheden zijn er voor blinden op de arbeidsmarkt? Dat de inzet van deze test groot was, beseften zij zelf maar al te best. Wie het goed had gedaan, keerde stralend terug naar haar plaats. Wie het niet goed had gedaan, keerde terug met grote tranen in de blinde ogen. Bijna niet om aan te zien voor toeschouwers die op dit gebeuren mentaal niet voorbereid waren.

Ze bewoog zich als een bewaarengel tussen al die kinderen

Na afloop was het een drukte van jewelste, al die meisjes die onder elkaar de vrije loop lieten aan hun vreugde en hun verdriet. Maar tussen al die tieners in hun donkerblauwe uniformen was er eentje die bijzonder opviel. Zij fladderde als een vlinder van de ene naar de andere, om de ene te feliciteren en de andere te troosten. Om haar eigen lot leek zij niet bekommerd. Zij was uitzonderlijk lief en ook mooi, ondanks haar handicap. Zij bewoog zich als een bewaarengel tussen al die kinderen. Kan je verliefd worden op een engel? Op een blinde engel?

Ontgoocheling

‘s Avonds hing ik uit het vensterraam te mijmeren over het schokkende gebeuren van die dag. Toen zag ik plots in de voordeur van het huis aan de overzijde van de straat een meisje staan, datzelfde meisje, die engel. Ze woonde in dat huis, het huis van de dokter van de school. Zij was helemaal niet blind, zij had die dag haar vader een beetje geholpen met zijn beschermelingen. Was dat nu een ontgoocheling voor mij, had zij nu haar halo van bewaarengel verloren? Nee toch. Wie één dag een engel kon zijn voor anderen, die kon dat allicht nog vaker zijn en misschien wel altijd blijven.

Ik hoop dat zij de engel is gebleven die zij toen was

Ik wuifde naar haar, zij zag mij en wuifde terug. Maar haar aanspreken kon ik niet want mijn kamer was twee verdiepingen hoog. Ik had naar beneden moeten lopen om haar naam en adres te vragen. Engelen zijn heel zeldzaam in onze wereld, dat wist ik toen al. Maar ik heb het niet gedaan, ik heb mijn kans gemist om haar later een brief te schrijven en misschien een brief terug te krijgen. ’s Anderendaags reisden wij door naar Rome en verder heb ik niets meer van haar vernomen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik dat betreur. Ik hoop van harte dat zij een mooi en lang leven heeft gehad. En dat zij de engel is gebleven die zij toen was.

Foto door Luigi Boccardo via Unsplash