Een Paasmeditatie bij Matteüs 28, 1-15, door Tineke Renkema.

Twee vrouwen
Ze stonden onder het kruis.
Hun ogen zagen zijn lijden.
In wanhoop en verdriet gaan ze naar het graf.
De aarde beeft, een engel daalt af:
hemel en aarde raken elkaar.

Alles staat op zijn kop.
De soldaten moeten een dode bewaken.
Aan angst gaan zij ten onder, worden als doden.
En de dode?
Hij is niet meer in het graf.

De engel rolt de steen weg.
De vrouwen horen hem zeggen
‘Hij is niet hier, Hij leeft.’
Dat leven van Jezus, de gekruisigde:
Niet afgesloten, niet voorbij?
Dood is niet dood?
God, een God van leven?

‘Kom maar, kijk maar’
zo nodigt de engel uit.
Een beweging naar binnen.
Niet aan leegte en gemis voorbij.
Alleen door het gaan door die diepte
ontstaat er ruimte.
Ruimte voor de boodschap
Hij is niet hier! Hij is opgestaan!

‘Ga nu!’
Een beweging naar buiten.
Een beweging naar de ander,
de leerlingen.
Ga met dat wat je ogen zagen,
je oren hoorden, je ziel bewoog.
Jezus komt hen tegemoet.

En de soldaten?
Zij zijn op weg naar de hogepriester.
Zij zagen hetzelfde als de vrouwen.
Maar zo anders werkt het in hen,
want zij zochten niet.
Zij laten zich omkopen.
Pionnen in het machtsspel.
Omgekocht om de boodschap te verkondigen:
Dood is dood!

De soldaten zijn tot op vandaag onderweg.
Maar zij niet alleen.
Ook de vrouwen!
Zij die hebben gezien en gehoord:
Het einde is het einde niet.

Het is mogelijk met Jezus onderweg te blijven.
In de diepte van niets en nergens,
in de diepte van verlatenheid, van niet-weten,
kan er iets openbreken
van wat geheim van Leven is
Leegte die ruimte wordt
om Hem te doen opstaan in ons.
Om te worden: Mens van verrijzenis
Ga!