
Amerikaanse katholieken vragen zich, net als hun landgenoten, af wat de herverkiezing van Donald Trump zal betekenen. James Keating betoogt dat Katholieken een uitgesproken bijdrage kunnen leveren in de manier waarop ze luisteren.
Voor velen die op Kamala Harris hebben gestemd, zal deze onzekerheid gekleurd worden door vrees. Ze zien de nieuwe president als een oplichter, een bedreiging voor de democratie en vrezen dat zijn geplande massadeportaties ten koste gaan van kwetsbare immigrantengemeenschappen. Ze zijn teleurgesteld in hun medeburgers, vooral in hun katholieke medeburgers, die met een grote meerderheid op Trump hebben gestemd. Ze kunnen zich gewoonweg niet voorstellen hoe iemand die gelooft in de leer van de kerk zo iemand kan steunen.
Veel katholieken die op Trump hebben gestemd zijn werkelijk opgetogen
Anderzijds zijn veel katholieken die op Trump hebben gestemd werkelijk opgetogen. Ze kijken uit naar de beëindiging van veel beleid van de Democratische Partij en van culturele trends die ze schadelijk vinden voor hun land en in het bijzonder voor de jongeren. Ze hebben het gevoel dat de machthebbers, zowel in Washington als in de hogere regionen van de privésector, eindelijk steunen waar zij in geloven en zich verzetten tegen waar zij bang voor zijn. Het meest verontrustend voor hun katholieke tegenhangers die mevrouw Harris steunden, is dat ze hun steun voor Trump baseren op hun geloof. Onder blanke katholieken is het deelnemen aan de eucharistie gecorreleerd aan steun voor Donald Trump; hoe groter de deelname, hoe waarschijnlijker de politieke keuze.
De politieke kloof onder katholieken is groot en schijnbaar onoverbrugbaar. Ze creëert een gespannen sfeer tussen hen die vrienden zouden moeten zijn in het geloof. We zijn kennelijk niet in staat om met politieke onenigheid om te gaan.
Een groot deel van het probleem ligt bij het idee dat een dialoog met tegenstanders een vorm van capitulatie is. Onze universiteiten, die zouden moeten opkomen voor iedere complexe en uitdagende dialoog, hebben in feite een bijzonder giftige rol gespeeld in deze ontwikkeling. Mijn ervaring is dat elke uitgesproken conservatief op de campus een arsenaal aan voorbeelden heeft dat hem of haar de mond is gesnoerd door beschuldigingen van racisme, seksisme, homofobie of transfobie.
Ik denk dat deze ervaringen een belangrijke reden zijn waarom de politieke stijl van Trump zo aantrekkelijk is gebleken voor jonge mannen van elke etniciteit. Want als politiek een gevecht is, moet je net zo goed slaag geven als krijgen. Dit is natuurlijk een heel gevaarlijk spel, want gewelddadig politiek taalgebruik kan gemakkelijk afglijden naar daadwerkelijk geweld.
Ik benader deze kwestie als iemand die drie keer op Donald Trump heeft gestemd, eerst met vrees, toen met berustende acceptatie en ten slotte met vastberadenheid. Ik ben me terdege bewust van zijn fouten, de gebeurtenissen van 6 januari baren me zorgen en ik maak me zorgen over hoe zijn regering de immigratiecrisis zal aanpakken. Toch heb ik, net als de verschillende maatschappelijke groepen waarvan ik deel uitmaak – praktiserend katholiek, man, getrouwd, niet rijk en van Europese afkomst – Trump verkozen boven de alternatieven. Ik ben alleen een buitenbeentje omdat ik een doctoraat heb en in de academie werk. Een van de weinige groepen Amerikanen bij wie Trump zijn steun in 2024 niet vergrootte, waren mensen met een doctoraat.
De oplossing? Katholieken moeten breken met de destructieve manier waarop Amerikanen over politiek praten.
Een combinatie van nederigheid en nieuwsgierigheid is de beste oplossing tegen partijdige rancune en polarisatie
Een meer open politiek discours betekent niet: doen alsof de impact van onze meningsverschillen kleiner is dan in werkelijkheid, en dat om maar aardig tegen elkaar te zijn. Het is eerder een erkenning van het feit dat de felheid van onze politieke retoriek vaak meer dient om onze onenigheid in stand te houden dan dat deze ons helpt een politieke oplossing te vinden of een compromis te sluiten ten behoeve van het algemeen belang.
Ik moet intellectueel nederig genoeg zijn om me af te vragen welke ervaringen of overtuigingen iemand ertoe hebben gebracht de wereld anders te bekijken dan ikzelf. Kortom, een combinatie van nederigheid en nieuwsgierigheid is de beste oplossing tegen partijdige rancune en polarisatie.
Gezien dit alles hebben katholieken geen excuus als we de standpunten van onze buren dogmatisch verwerpen, laat staan die van onze geloofsgenoten, alleen maar omdat we het niet met hen eens zijn. In plaats daarvan zouden wij katholieken het voortouw moeten nemen in het creëren van een betere manier om zaken van politiek belang te bespreken. Onze colleges en universiteiten zouden zich moeten onderscheiden door hun toewijding aan de vrije uitwisseling van ideeën op zoek naar een grotere waarheid.
We moeten onze eigen traditie van het samen zoeken naar de waarheid in ere te herstellen.
De eerste stap zal zijn: de huidige retorische gewoonten achter ons te laten en onze eigen traditie van het samen zoeken naar de waarheid in ere te herstellen.
Ik heb dit zelf geprobeerd kort na de verkiezingen. In de veronderstelling dat ik met een mede-Trump-stemmer sprak, werd ik verrast toen ik kritiek op Trump hoorde van iemand die ik toch echt hoogacht. Ik had de keuze: luisteren of dezelfde oude reactie nog maar eens herhalen. Ik luisterde en kreeg nieuw zicht op de eenzijdigheid van mijn eigen standpunt. Ik merkte, dat ik was ingekapseld in een bubbel van partijdigheid en ik was dankbaar dat ik gedwongen werd om nieuwe gedachten te overwegen.
In tegenstelling tot sommige andere voorstanders van de dialoog hebben katholieken een sterk besef van het objectieve karakter van de waarheid en geloven zij dat sommige politieke standpunten objectief beter zijn dan andere. Wij zijn verplicht ons in te zetten voor rechtvaardigheid en de benarde situatie van de armen voorop te stellen.
Wiens zorgen moeten voorrang krijgen?
Zaken van algemeen belang zijn echter zelden zo eenvoudig. De immigratiekwestie in ons land, bijvoorbeeld, heeft te maken met concurrerende aanspraken om als “arm” beschouwd te worden; mensen van goede wil kunnen van mening verschillen over waar ze primair hun zorg op richten. Het is belangrijk om bezorgdheid te tonen voor de armen die ons land willen binnenkomen, maar het is ook belangrijk om te erkennen dat hun behoeften in conflict kunnen komen met de behoeften van kwetsbare Amerikaanse burgers. Wiens zorgen moeten voorrang krijgen?
Veel andere kwesties waarover heftig wordt gedebatteerd, vragen om deze vorm van nuancering. Er kan een duidelijk politiek of moreel antwoord zijn, maar dit zal niet bereikt worden zonder zorgvuldige beraadslaging, gevoed door naastenliefde en nederigheid. Katholieken zouden moeten voorgaan in dit soort gesprekken; als wij dit doen zou dat een uitgesproken katholieke bijdrage zijn aan de toekomst van Amerika
Foto door fauxels