Bert Daelemans woont in Madrid, waar de lockdown hem in huis houdt. Heeft hij mooi tijd om te bidden, denkt hij. Maar of dat ook lukt… ‘Buiten op straat ligt alles stil, maar binnenin spookt het.’

Wanneer een minuscuul virus de wereld in haar greep houdt en alles platlegt als een kleine David die de reusachtige Goliath van menselijke hybris verslaat. Wanneer de straten rondom totaal leeg zijn. Wanneer landen hun grenzen sluiten. Wanneer het niet meer is toegestaan om buiten te komen en de steden er verlaten bijliggen. Wanneer het aantal besmettingen en overlijdens elke dag drastisch toeneemt. Wanneer ze je in eigen huis beschouwen als besmet en op afstand houden. Wanneer al je activiteiten worden opgeschort of tot het najaar uitgesteld. Wanneer alle kerken gesloten worden en er geen diensten meer plaatsvinden. Wanneer de wereld rondom je meer op een apocalyptische film lijkt dan op wat je gewoon bent. Wanneer de ziekenhuizen overvraagd worden en de apotheken geen materiaal meer aanvoeren. Wanneer ganse schappen leegstaan in de grootwarenhuizen. Wanneer er geen medisch personeel meer is om de noodzakelijke testen uit te voeren en je met wat paracetamol aan je lot overgelaten wordt. Wanneer niemand weet waar en wanneer en hoe dit ooit eindigt, dan denk je: er is voldoende tijd om te bidden! 

Storing in de lucht

Maar dan zoek je een rustige plek op en merk je hoe onrustig je bent en dat het plots helemaal niet makkelijk is om te bidden. Je bent zelfs vergeten hoe het eigenlijk ging. Het gaat niet meer zoals voordien. De gewone manier van bidden lijkt nu kunstmatig en gemaakt. Er zit te veel storing in de lucht. Dan kost het zoveel moeite om inwendig stil te worden. 

De gewone manier van bidden lijkt nu kunstmatig en gemaakt.

Buiten op straat ligt alles stil, maar binnenin spookt het. Bij elk nieuwsbericht komen er duizenden nieuwe besmettingen en honderden overledenen bij. Je bent niet bang voor jezelf, maar na twee weken opgesloten te zijn kruip je de muren op en wil je wat doen. Je kunt je huisgenoten al lang niet meer uitstaan door het dicht op elkaar leven. En het ergst van al is dat je plots geen zin meer hebt in al wat je uitstelde ‘voor wanneer je ooit eens tijd had’.

Bidden gaat met je mee

Bidden, op zo’n moment, kan ook anders. Bidden is niet statisch, iets wat je geleerd hebt toen je zeven was en nu nog steeds doet, onveranderd. Bidden gaat met je mee. Net zoals vele relaties gedurende deze weken van huisarrest dankzij internet weer worden aangeknoopt, net zoals mensen spontaan solidair zijn over de grenzen heen omdat iedereen in hetzelfde schuitje zit, zo merk je hoe dynamisch en creatief bidden is: hoe het ook in jou zijn weg vindt en je, heel verbaasd, op een nieuwe, ongekende manier bidt.

[Wil je verhalen als deze niet missen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief]

Een golflengte waar je nog steeds de goddelijke muziek kunt horen

Bidden heeft vele vormen en wij gebruiken ze zelden allemaal, gezet en geïnstalleerd als wij zijn in de vertrouwde vormen. Een buitenkans als deze is een nieuwe manier ontdekken, een vereenvoudigde vorm allicht, maar waar je opnieuw de essentie, het wezen van het bidden proeft: je relatie met God.

Proeven aan de bron

Meer hoeft het niet om het lijf te hebben, want hier gebeurt alles. Proeven van het leven aan de bron. Met weinig woorden. Zelfs geen enkel woord. Het gaat er om je af te stellen op een diepe golflengte, die er steeds was, van toen je zeven was en op die kinderlijke manier bad, een golflengte die steeds met je mee is gegaan tot op de dag van vandaag. Een golflengte waar je nog steeds de goddelijke muziek kunt horen en die je doet herboren worden, elke dag opnieuw, waar dan ook. Ach, was bidden maar zo besmettelijk dat het de wereld van binnenuit vernieuwt!

Volg Ignis ook op Instagram