Ik herinner het me nog goed. Het was net nadat ik was afgestudeerd en ik was uitgenodigd op het kantoor van mijn professor voor een nabespreking van mijn scriptie. Helemaal op het einde van dat gesprek zegt hij: onze gesprekken hier met mij op het kantoor waren altijd heel vruchtbaar. Het enige dat ik erop aan te merken heb is dat het zo lastig was jou hier binnen te krijgen!

Achteraf gezien heeft het iets komisch. Al die tijd had ik geprobeerd gesprekken op zijn kantoor te vermijden omdat dat voelde als falen. Dan had ik moeten toegeven dat ik niet die onafhankelijke wetenschapper was die ik dacht te moeten zijn. En nu vertelt hij mij juist dat die gesprekken voor hem zo goed waren en dat hij zelfs moeite had gedaan om met mij in contact te komen!

Helpen

Blijkbaar keek hij heel anders tegen mijn afstuderen aan dan ik. Waar ik wilde laten zien dat ik de eindstreep al had bereikt en dat ik in staat was zelfstandig hoogwaardig onderzoek te verrichten, wilde hij mij juist helpen daar te komen. Daarvoor moest ik alleen soms wel toegeven dat ik vastzat en het even niet meer wist.  Zelfstandigheid is immers niet hetzelfde als onafhankelijkheid. Om te groeien, om op eigen benen te kunnen staan, heb ik een ander nodig.  Juist dat wilde hij mij leren. 

Wanneer ik uiteindelijk mijn beperktheid aan de ander erken, opent er zich een nieuw perspectief, zie ik weer een weg vooruit en vind ik mijzelf weer

Dat gaat met vallen en opstaan. In plaats van met een goede vriend te spreken over een relatie die niet lekker loopt, kies ik er liever voor om in spanning te blijven leven. Of in plaats van aan een medebroeder toe te geven dat ik op het moment te veel aan mijn hoofd heb, kies ik eerder voor er nog een extra taak bij te nemen. Maar soms, wanneer ik uiteindelijk mijn beperktheid aan de ander erken, opent er zich een nieuw perspectief, zie ik weer een weg vooruit en vind ik mijzelf weer. 

Iemand die luistert

Zo ook met God. Laatst kwam er veel tegelijk op mij af en besloot ik om voor vijf minuten gewoon in onze huiskapel te gaan zitten. Om de stilte op te zoeken, niets meer.  Aan het einde van dat moment merk ik dat ik mij naar Jezus begin uit te spreken en Hem gewoon begin te vertellen over hoe ik mij voel. Dat ik het even niet weet. Dat het allemaal wat veel is. Dat ik me onzeker voel. En juist op dat moment voelt het alsof er Iemand naar mij luistert, mij bevestigt en weer op weg helpt.

Toen ik daar later nog over na zat te denken moest ik weer aan mijn afstuderen denken. Alsof Jezus net als mijn afstudeerprofessor op mij had zitten wachten. Alsof ook Hij tegen mij zei: ‘Onze gesprekken zijn altijd heel vruchtbaar. Het is alleen soms zo lastig jou hier binnen te krijgen!’

Foto door Jeremy Yap via Unsplash