Corinne ontmoet God vaak zomaar. Dan staat ze op het balkon en kijkt ze de nacht in, of houdt ze even halt en ademt diep in en uit. “Ik weet inmiddels dat het er niet om gaat dat ik dichter bij God kom.”
Mijn leven lang heb ik een sterk verlangen naar God gehad. Als kind werd ik door God aangeraakt. Ik kan me nog een aantal preken herinneren die ik toen hoorde. Als tiener was ik bij Youth for Christ. We zongen opwekkingsmuziek bij de gitaar, ik leerde stille tijd te houden en hardop te bidden in een groep. Ik ging ook naar Taizé en werd er enorm door geraakt dat God zomaar bij je kan komen, ook al vond ik Taizé met zijn kaarsen toen ontzettend rooms.
‘Is er dan niets dat Gods bestaan legitimeert?’
Ik ging theologie studeren om uit te zoeken of God bestaat. Ik dacht: ‘Dan weet ik dat maar gelijk’. Op een gegeven moment kregen mijn kritische vragen de overhand. Ik vroeg me af: ‘Is er dan niets dat Gods bestaan legitimeert?’ Een vriendin die culturele antropologie studeerde, vertelde me dat religie niet ongezond is voor mensen, maar hen met rituelen helpt om fasen in hun leven door te komen. Dat werd voor mij de eerste bouwsteen en van daaruit bouwde ik mijn geloof weer op, al bleef ik die kritisch vragende kant houden.
Als predikant kreeg ik het voorrecht het leven van mensen te mogen delen op bijzondere momenten. Ik deed en doe er veel geloof aan op. God werd vanzelfsprekender en kwam dichterbij.
Na twintig jaar ging ik de opleiding voor geestelijk begeleider volgen. Tot mijn verbazing bevorderde het lezen van teksten uit de mystieke traditie mijn geestelijke weg enorm. Na jaren van stilte zoeken door meditatie en ook yoga, werd ik nu Gods bestaan ingetrokken.
Een woord dat haaks leek te staan op onze postmoderne tijd
Mij werd eens gezegd dat ik een mystieke ziel heb, en dat klopt. Ik vind het onvoorstelbaar hoe God mij nabij kan komen en ook dat ik er getuige van mag zijn hoe God anderen nabijkomt. Maar tegelijk kan ik door wat me overkomt het vertrouwen in God kwijt raken en er zomaar uit schommelen. Niet voor niets was ‘Overgave’ de titel van mijn afstuderen. Een woord dat haaks leek te staan op onze postmoderne tijd. Als ik op een feestje gevraagd werd waar mijn scriptie over ging, zag ik mensen lichtjes bleek worden.
Inmiddels mag ik mensen geestelijk begeleiden. Ik begin meestal met het aansteken van een kaars, waarbij we in stilte aankomen in de ruimte en de tijd die uitgespaard is om met de Eeuwige te verkeren. Wat bijzonder dat er zo’n binnenkamer is. We gaan in gesprek over hoe het leven van de mens die ik begeleid voor Gods aangezicht gaat.
Zelf steek ik ook regelmatig een kaars aan. Jarenlang las ik trouw een psalm in mijn stille tijd, maar intussen zijn woorden me vaak teveel. Ik heb genoeg aan de tekst van de komende zondag, die ik de hele week met me meedraag. Ik loop een rondje achter mijn huis. Ik ontmoet God door te kijken naar de blaadjes die uitlopen, of door stil te staan op een bruggetje en diep in en uit te ademen. Ik begroet de dag voor mijn raam, of ik ga even op mijn balkon staan in de donkere avond en zie de rust van de nacht. Zo ontmoet ik God.
Overgave blijft lastig. Het doet me soms denken aan het zingen van een hoge a zoals ik op mijn koor als voormalige alt tot mijn verrassing steeds beter kan. Rustig ademhalen, je keel loslaten en gaan. Zo is het ook met overgave aan de Eeuwige. Maar zo graag houd ik de controle, houd ik zoals ik las bij André Louf de leuning van de trap vast en durf niet in het water te springen. Op een gegeven moment ontdekte ik dat ik me gewoon als een zonnebloem naar de zon toe kan draaien. Niet rigoureus maar zachtjes vang ik licht op. Het gaat vaak tussen de bedrijven door, op de fiets, bij het zingen of in de meditatie. En als ik er helemaal niet uitkom dan is daar nog altijd de mooie site van Pray as you go of Bidden Onderweg die me altijd op het spoor zet of ik nu in een drukke camping ben of in de trein. Oortjes in en de binnenkamer betreden, meer is er eigenlijk niet nodig.
Ik weet inmiddels dat het er niet om gaat dat ik dichter bij God kom
Bidden blijft bewegen. Ik ervaar in de loop der jaren telkens dat God aan mijn hart trekt. Dat God me draagt en me rustig omvormt. Nog altijd kunnen kritische vragen of teleurstellingen me wegdrijven van God, maar ik weet inmiddels dat het er niet om gaat dat ik dichter bij God kom. God is er en was er altijd al. En ik weet dat Gods stem altijd weer in me boven komt en ik kan en kan afstemmen op de aanwezigheid van de Eeuwige.
Dit is een aflevering van onze serie over het gebedsleven van mensen. Bekijk hier alle afleveringen.